Ik ben een kind van de jaren tachtig en heb dus een behoorlijke tik van de jaren tachtig-muziekmolen gehad. Doe je niets aan en leer je best mee leven. Vooral nu de jaren tachtig weer overal opduiken. Die jaren tachtig waren naast het muzikale hoogtepunt van het vorige millennium, ook het decennium van de doorbraak van de cd. Ideaal was dat. Je kon nu cd’s lenen bij de bieb, en opnemen, waarbij je dat hinderlijke gedoe met tikken en krassen niet meer had. Daarnaast werd er een hoop oud spul uit de back catalogue in handzamere formaten uitgebracht. Zoals bijvoorbeeld Themes. Themes, er zijn er vier van, is een cd-box. In iedere box zaten vijf cd’s met op ieder een 12″ versie van een single van Simple Minds. Ze zijn momenteel out-of-print en erg moeilijk te vinden. Vooral Themes 1 en 2, met daarop de vroege 12″ singles van Simple Minds waren mijn favoriet. Box 1 en 2 behelzen de periode tot en met Sparkle in the Rain. Spotify heeft ze gelukkig en ik luister ze weer. Prachtig. Deze periode is de periode waar Jim Kerr, de grote man van Simple Minds, naar terug wilde op zijn eerste soloplaat Lost Boy! a.k.a. Jim Kerr. Huh, een solo plaat van Jim Kerr? Was Simple Minds inmiddels niet een soort van solovehikel? Nee blijkbaar niet dus, want Kerr schrijft meer nummers dan dat hij kwijt kon bij Simple Minds. Belangrijkste vraag: is het Kerr gelukt om terug te grijpen naar het begin van de jaren tachtig? Nou nee, niet echt. Hier en daar zijn leuke aanzetjes die het huidige niveau van het werk van Simple Minds overstijgen, maar het blijven aanzetjes. En het solowerk is nu moeiteloos in te passen in ieder Simple Minds-concert. Kerr had wellicht met een strengere producer de studio in gemoeten om meer uit de aanzetjes te halen. Want als ik een “Hunter and the Hunted”, “I Travel” of “Theme for Great Cities” wil horen pak ik Themes wel. Dit is een gemiste kans…
mij=Edel / V2