D’r zijn een heleboel zangers waarvan de stem met de jaren donkerder en rijper wordt. Die van Mark Olson niet. Hij droogt op een hele andere manier op. Bij The Jayhawks had hij altijd al een beetje krakende snik in zijn stem. Maar nu hij richting de vijftig loopt gaat hij steeds meer klinken als je lievelings-lp die je zoveel gedraaid hebt dat het kraken onvermijdelijk is. Ik houd wel van deze manier van rijpen. Je hoort er zijn ‘lijdensweg’ aan af en dat waardeer ik, maar zure pruimen zullen het vast wel weer een zeurstem vinden. Tegenwoordig doet Mark het niet meer met Victoria Williams, maar met de zangeres van het Scandinavische Sailorine, Ingunn Ringvold. Goede keuze, want de heldere stem van haar is op Many Colored Kite een fijne aanvulling op de die van Olson. Hetzelfde geldt voor de zang van Jolie Holland (“Little Bird Of Freedom”) en folk-legende Vashti Bunyan (“No Time To Live Without Her”). Ze steken bij elkaar af, maar vullen elkaar ook geweldig aan. Ringvold bespeelt naast dat ze zingt ook nog meerdere instrumenten. Daarvoor kreeg Olson ook hulp van Neal Casal (zelf ook geen koekenbakker). Het maakt Many Colored Kite een hele andere plaat dan de vorige cd The Salvation Blues die in diepe droefenis ondergedompeld was, en misschien daardoor ook wel wat minder. Maar ellende gun ik verder niemand. Bovendien levert de gevonden liefde ook mooie dingen op als “More Hours” waarin Olson en Ringvold elkaar op liefdevolle wijze het verlangen naar elkaar bezingen. Dat hoor ik net zo lief.
mij=Ryko / Ada / Rough Trade
in Scholastica vind ik ‘m net Vic Chesnutt.
de stem wordt wat moeizaam als je de hele plaat in één keer tot je neemt, maar mooie liedjes staan er wel op 🙂