New York Dolls – Dancing Backwards In High Heels

Aan de ene kant ging New York Dolls de geschiedenis in als de band waarmee Malcolm McLaren mislukte voordat hij bij de Sex Pistols zijn ideeën spuide en daarmee geld en roem wist te oogsten. Aan de andere kant waren de Dolls, met hun bestaan van 1971 tot 1976, toch wel mooi een van de grondleggers van de latere punk, glamrock en new wave. De reïncarnatie van de band rond Johnny ‘Sex Pistol’ Rotten was een aantal jaren geleden niet om aan te zien en horen, maar de New York Dolls namen hier wraak. Het was uiteindelijk niemand minder dan Morrissey die ze in 2004 weer bij elkaar kreeg. Al waren er van de vijf poppen nog maar drie over door drank- en drugsperikelen. De drie werden er al snel twee door het plotselinge heengaan van Killer Kane. Zanger David Johanson en gitarist Sylvain Sylvain hadden echter de smaak te pakken en zijn nu toe aan het derde album sinds hun wederopstanding, dat overigens al productiever is is dan hun twee albums tijdens hun échte leven. Dat ze aan muzikale kwaliteit gewonnen hebben dat is duidelijk. De composities roepen dan niet meer zo om aandacht, maar ze zijn erg smakelijk. New York Dolls is een band die er gewoon nog zijn mag, terwijl bij veel andere acts de reünie beter achterwege hadden kunnen blijven. De liedjes op Dancing Backwards In High Heels zijn aanstekelijk (opener “Streetcake”), swingend (“Funky But Chic”), relaxt (“End Of The Summer”) of rock ‘n’ roll (“Round And Round She Goes”). Het instrumentarium is geslaagd, mede door de opvallende toevoeging van saxofoon en orgel. Je hoort mij dus niet zeuren, ook al is de propunk inmiddels ver weg.

mij=Blast / Suburban