Port-Royal – 2000-2010: The Golden Age Of Consumerism

Port-Royal - 2000-2010: The Golden Age Of ConsumerismOp een voor Oranje tragisch verlopen EK schoot de bonkige spits Wiltord mij in de finale naar een minidisc-speler. Voetbalpooltjes, weet u wel. Die geluidsdrager was ook toen al op zijn retour (was ie ooit een succes eigenlijk?) maar dan nog  was het een hip gadget. Dat vond het Amerikaanse undergroundlabel N5MD (de naam is een hint) ook en zij brachten jarenlang beats & synths-releases op minidisc uit (als enige zou je haast denken). Deze stampvolle compilatie van het Italiaanse viertal Port-Royal komt echter gewoon tot ons op dubbel-cd, waarvan de schijfjes beide overigens tot de laatste seconde zijn gevuld. Eén cd verzamelt ep’s en curiosa, de ander bundelt hun remix-kunsten. Het ironische is dat er eigenlijk weinig verschil tussen de twee valt te bespeuren. In Italië is volgens mij stiekem een grote post-rock-scene, denk ook aan Giardini Di Mirò, een vergelijkbare act, met een fiks aantal releases op hun naam. Allebei de bands frutten lekker met melancholische beats, wat gitaren, en hier en daar een (gesampled) flardje vocaal. Op de eerste schijf is “Divertissement” misschien wel het mooiste voorbeeld van de instrumentale Notwist-achtige tracks die Port-Royal brengt. Een ander hoogtepunt is “Electric Tears (Nothing’s Gonna Change)” met een stuwende Cabaret Voltaire-groove. (Die ook nooit op een minuutje meer of minder keken.) Port-Royal is dus zeer kundig in sfeervol geluidsdesign, maar het helpt wel als verwante artiesten wat melodieën aandragen; zo bewijst althans de tweede cd, die net wat lekkerder is, wat beter flowt, en logischerwijs ook wat gevarieerder is. Felix Da Housecat verleidt ons tot een Prince-dansje en de meisjes van Ladytron zuchten hees door wat vocoders. ‘I don’t hate you, I want you’. Het beste heeft Port-Royal voor het staartje van de dik 2.5 uur bewaard, want de laatste zes nummers betoveren deze luisteraar. Overweldigende synth-pads zwellen aan tot dramatische proporties, met als hoogtepunt “L’Ultimo Gesto” van Il Cielo De Bagdad (prachtige naam ook): drie schrijnend mooie minuten van Fennesz-allure.


mij=N5MD

4 reacties

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven