Young Galaxy / No Surrender

Young Galaxy - ShapeshiftingGuilty pleasures, wie heeft ze niet. Van de week kwam toevallig Simply Red‘s “Fairground” weer eens langs, en ik moet toegeven dat ik wel uitkijk naar die nineties-revival. Coldplay greep dit jaar alvast terug naar de eurodance-piano’s. De hier besproken releases zoeken het echter (nog altijd, zou ik willen zeggen) in het decennium ervoor. Young Galaxy is een Canadese indierockband, maar eigenlijk mag men dat meteen weer vergeten. Shapeshifting verschijnt niet voor niets op het Noorse Smalltown Supersound, en heeft ook een echt Scandinavisch dancepop-geluid. Glad en koeltjes. Na een vervelend reverse-intro galmt de ware opener “The Angels Are Surely Weeping” als Hurts of, inderdaad, A-Ha. Gelukkig zingt die gozer niet alle nummers, en duikt er ook nog een meer typisch Canadees dramameisje op. Denk aan Feist, en zodra de beats duister, minimaler (en zelfs wat dubsteppy) worden heeft ze ook wat van Pien Feith, probeer “High and Goodbye” maar eens.
No Surrender - Medicine Babies2011 was niet echt een Brooklyn-jaar, geloof ik. Al maakte TV On The Radio wel hun meest behapbare (en beste) album tot op heden. Voorman Tunde Adebimpe doet ook mee op Medicine Babies, een typisch goedgevuld-adresboek-album. Costanza Francavilla heeft genoeg vriendjes die opdraven om aan zijn wat hoekigere eighties-funkliedjes mee te werken. Zelf zorgt de multi-instrumentalist voor de gevarieerde begeleiding. Als main vocalist fungeert de onbekende Seraphim, die dat vol overgave doet, met een snik een schreeuw. Het geheel neigt zo op de opzwepende momenten al snel naar mede-New Yorkers LCD Soundsystem. Gelukkig waait de wind niet altijd uit die hoek. “Give It Up” tovert een retro-glimlach op het gezicht door een prominente rol te geven aan een discodiva. Studio Brussel zou zeggen: was het nu zeventig, tachtig, of negentig? En dan te bedenken dat de andere helft van dezelfde (!) track een stoere indie-variant op een Lil’ Wayne-banger is. En om aan te tonen dat No Surrender heel postmodern cool van alle walletjes eet, klinkt het meest melancholische nummer “Mountain” als een samenwerking van Goldfrapp met Ozark Henry. Toffe plaat.


mij=Smalltown Supersound/Konkurrent & Zerokilled Music/Rough Trade

4 reacties

Laat een antwoord achter aan Anoniem Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven