Riot – Immortal Soul

Plots was daar eergisteren het bericht dat Mark Reale, gitarist van Riot, in kritieke toestand in het ziekenhuis was opgenomen. Niet vanwege een rock ‘n’ roll-ziekte, maar door complicaties bij de ziekte van Crohn, die hem al zijn hele muzikale leven parten speelt. Dat was ook de reden dat Reale op Immortal Soul een groot deel van de gitaarpartijen moest overlaten aan zijn collega Mark Flyntz. Het tekent wel de carrière van Riot, dat sinds 1975 niet alleen vijf zangers en zeven drummers heeft versleten, maar ook twee van die zangers zag overlijden en na na het vorige album (Army Of One uit 2006) een zanger (Mike Tirelli) zag komen en weer vertrekken wegens ziekte. Reale is dan wel het enige resterende oerlid van Riot, op dit album zijn ook zanger Tony Moore en drumbeest Bobby Jarzombek (Halford) weer van de partij, zodat er toch weer iets vertrouwds aan de line-up is. Ook vertrouwd zijn de composities, die nog steeds ferm in de jaren tachtig hangen. De jaren dat de New Wave Of British Heavy Metal overwaaide naar de Verenigde Staten, wel te verstaan. De sound is goed en verhoudingsgewijs modern, maar als je verteld wordt dat de composities dertig jaar op een zolder hebben liggen verstoffen geloof je het meteen. De drums en bas zijn jachtig, als de gitaren er niet in hoog tempo op loshakken doen ze dat in nóg hoger tempo, voor de gitaarsolo’s geldt hetzelfde en de zang is uit de afdeling Sirenes. Maar behalve dat Riot – naast Rob Halford – zo ongeveer de enige is die dat heden ten dage nog zo doet, moet gezegd worden dat ze dat nog steeds beter doen dan het gros van de genregenoten dat in de afgelopen dertig jaar gedaan heeft. En dan kun je alleen maar bewondering hebben voor de vasthoudendheid van Mark Reale en consorten. Mark, beterschap en dat er nog maar vele platen mogen volgen.

mij=Steamhammer / SPV / Suburban