Sommige namen worden vaker gebruikt voor bandjes. Zeus is er zo een waar je geheid gedonder mee krijgt. In de archieven van File Under zijn er sowieso al twee te vinden. Een van die twee is er al mee opgehouden (het bandje van Jeroen van Koningsbrugge) en Busting Visions is inderdaad een album van die andere Zeus, de Canadezen. Volgens Stonehead was het 'beetje Thrills, beetje Sloan en beetje Dears, alleen dan een stuk spontaner'. Nou geloof ik 'm meteen, maar geen van die drie bandjes ken ik meer dan alleen van naam. Geldt dat ook voor u, dan krijgt u in dit stukje dus heel andere referenties bij de retrorock van deze heren. Overigens krijg ik, Stoneheads recensie lezend, de indruk dat ze deze ronde een stuk bezonnener te werk zijn gegaan. De liedjes zijn namelijk juist mooi afgerond en goed opgebouwd. Ja, het rammelt zo nu en dan lekker, maar ook dat lijkt allesbehalve toeval. Het doet mij denken aan een bandje als Little Barrie, met gaandeweg steeds meer overeenkomsten met Ben Folds Five. De piano is overigens vaak lang niet zo prominent als bij de laatste, maar in songs als “Strong Mind” maken ook de schaarse pianoklanken dat je ogenblikkelijk de link naar Ben Folds legt. De koortjes helpen daar ook bij, trouwens. In een nummer als “With Eyes Closed” heb je dan weer het idee naar een psychedelisch popplaatje uit de sixties te luisteren, compleet met Farfisa-orgeltje, waarna het gaande weg ontaardt in een lekker rammelende garagerocksong. Op andere momenten heb je weer het idee dat je naar een oud Sparksalbum zit te luisteren. De gemene deler in alle songs is retrorock met een hoge huppelfactor. Waar Stonehead en ik het in elk geval over eens zijn, is dat het een vrolijkmakend bandje is. Daarvoor hoeven we niet dezelfde bandjes te kennen.
mij=SO / Bertus
4 reacties