Dan Snaith timmerde al even aan de weg voordat hij het met Caribou tot voorprogramma van Radiohead schopte. Wie hem echter een beetje heeft gevolgd, weet dat de Canadees desondanks niet stilzit. Als Manitoba en Caribou maakte hij een reeks eigenzinnige albums vol psychedelische popmuziek en huiskamer-elektronica, maar de laatste jaren speelt de dansvloer een steeds voornamere rol in zijn muziek. In combinatie met zijn voorliefde voor afrobeat levert dat ronduit fascinerende muziek op. Op Swim, het laatste album als Caribou, waren die invloeden al hoorbaar; onder het pseudoniem Daphni gaat ‘het liedje’ zelfs helemaal overboord en richt Snaith zich volledig op de dansvloer. JIAOLONG gaat voortvarend van start met “Yes, I Know”, een productie die niet had misstaan op een album van Simian Mobile Disco. Het is echter in de tracks daarna dat de echte troeven op tafel worden gelegd: zowel “Ne Noya” en “Ye Ye” zijn bewerkingen van vroegere Afrikaanse hits, respectievelijk een Togolese one-hit- wonder uit de jaren ‘70 en een Nigeriaanse funkplaat uit de jaren ‘80. Zijn de originelen nog redelijk tam, in de handen van Daphni worden het opzwepende feestplaten, zonder in platheid te vervallen. Het echte hoogtepunt moet dan nog komen: in “Jiao” werken een oosters klinkend orgel en een spaghettiwestern-gitaar zich over een meedogenloze beat naar een zinderende climax. De manier waarop spartaanse basistracks met warme analoge elementen worden verrijkt pakt niet altijd zó goed uit, maar door de aangename flow van het album valt geen enkele track echt uit de toon. Ik ben benieuwd naar zijn volgende muzikale uitingen, maar met Jiaolong ben ik voorlopig wel even zoet.
mij=Jiaolong
4 reacties