Tweemaal piekfijn gearrangeerde folkpop. Cheek Mountain Thief pakt het daarbij het modernst aan. Mike Lindsay (in het verleden een van de oprichters van Tunng) verhuisde zelfs naar hotspot Reykjavik. Hierbij kunnen we definitief stellen dat de IJsland-sound bestaat, want Linday's reboot-debuutalbum lijkt (ook qua hoesje) sterk op Sin Fang Bous, en de recente meer folk georiënteerde Múm-platen. Ik vrees dat ik voor het beschrijven van Cheek Mountain Thief dus naar IJslandse clichés zal moeten grijpen. Dit zijn liedjes voor elfjes, varend in van bladeren gemaakte bootjes. 'Whatever the weather.' Alles klingelt, jubelt en zingt. Zelfs de marsritmes zijn die van een Wes Anderson-scoutingkamp op een uitstapje. Het scherpe “Showdown” is het meest opvallende liedje, omdat het met wat distortion op de vocalen plotseling in een Modest Mouse-track verandert. Afgezien van dat nummer kunnen liefhebbers van Tunng zonder problemen instappen, Cheek Mountain Thief is even onthaastend en plezierig. 'You don't shout much, nothing to shout here'. Toch vond ik Diagrams, een ander Tunng-gerelateerd project uit 2012, net even wat boeiender en psychedelischer.
Misschien dat ik daarom de psychedelica light van Edward Sharpe and the Magnetic Zeros een stuk vaker gedraaid heb, ondanks dat retromania zó 2012 is… Dit is muziek die je bij de pot goud onder de regenboog vindt. Kijk alleen maar naar de hoes. (En dan moet u het schijfje eens zien.) Edward en kornuiten zijn in de tijdmachine van Barabas gestapt, om met intact gebleven baarden afwisselend de jaren '50, '60 en '70 aan te doen. 'Everybody wants certain, certain love'. Toen regisseur Milos Forman naar Amerika verhuisde maakte hij als eerste film de hippie en wiet-ode Taking Off. Sharpe's album zou er de soundtrack bij kunnen zijn. Bloemen in je haar, en dansen maar. Here is tegelijkertijd godsvruchtig én vrij. 'I don't wanna pray to my maker, I just want to be free', zingt men stoer, maar ondertussen luidt het overheersende mantra: 'I love my God, God made love'. Door de prachtige, volkomen ouderwetse productie klinkt “I Don't Wanna Pray” even droog als een skiffle-hit. Lonnie Donegan leeft! “Dear Believer” is het tofste liedje, wie ooit Devendra Banhart in een arrangement van grootmeester Burt Bacharach wilde horen heeft nu de kans. 'I say reaching for heaven is what I'm on earth to do.'
mij=Full Time Hobby & Vagrant
4 reacties