Twee weken geleden overleed Ronald Herregraven. Hij verloor een oneerlijke strijd, waarvan al een tijd duidelijk was dat hij niet als winnaar uit de bus zou komen, maar waarvan hij het uitstellen van de overgave zodanig wist te rekken dat dat eigenlijk al een overwinning an sich is. Ik kende Ronald overigens niet persoonlijk. Ik kende alleen de muziek die hij maakte. Vooral die van The Liszt, de band waarvan hij, ondanks zijn broze gezondheid, samen met Robert-Jan Gruijthuizen nog steeds de spil vormde en die met Coming From Doubt, Journeying To Truth en Slaves twee ijzersterke donkere rockplaten maakte die jammer genoeg veel te weinig losmaakten bij het grote publiek. Ik vind het dan ook wel mooi dat de band hun nieuwe EP Those Days Are Gone online slingerde kort voor het overlijden van Herregraven. Een mooier eerbetoon kun je een muziekliefhebber in hart en nieren niet geven. Vier nummers telt deze EP slechts, maar da's wel genoeg voor nu. Deze vier hakken er namelijk al meer dan hard genoeg in. Voor mijn gevoel is er in elke song wel een verwijzing naar heftige tijd die de band meegemaakt heeft de afgelopen tijd. Een luchtig verzetje was The Liszt hiervoor ook al niet, hier gaat er nog een schepje bovenop. Volstrekt logisch. Natuurlijk was het een veel mooier einde geweest als Ronald helemaal gewonnen en zijn kinderen groot had zien worden en nog vele nummers op te nemen, voor nu was er denk ik geen mooier einde denkbaar dan het ziedende “Freak Out Or Die” dat Those Days Are Gone afsluit. Nog een keer je grenzen opzoeken en verleggen. Ruim tien zinderende instrumentale minuten waarbij de band halsstarrig vol lijkt te blijven houden in zijn weigering het laatste slotakkoord aan te slaan. Treffender kan The Liszt het niet maken.
De opbrengsten van de verkoop van Those Days Are Gone gaan naar No Guts No Glory. Ik vond de EP €20 waard. Hoeveel geef jij?
mij=Eigen Beheer
4 reacties