Zou hij het nou zelf wél mooi vinden? Ik begon het me oprecht af te vragen, nadat ik me een week door Avey Tare’s Slasher House had laten martelen. Dat het leuk kan zijn om een potje te freaken, kan ik nog begrijpen. Enter The Slasher House heeft met wat goede wil best wat Art brut-kwaliteiten. Gewoon lekker kinderlijk naïef de Daniel Johnston on speed uithangen. Maar dat Avey Tare tijdens het opnemen en mixen honderden keren naar de liedjes heeft moeten luisteren, je zou haast respect voor de ascetische zelfkwelling krijgen. Ik hoor enkel abominabele schreeuwvocalen, duizeligmakend wiebelige baslijnen, en het beruchte bedorven geluid waarmee Animal Collective om raadselachtige redenen een tijdje hip was. Als Avey Tare zijn stinkende best doet kan hij in wat meer funky liedjes (“Little Fang” en “Roses On The Window) net het niveau van een b-kantje van Ariel Pink bereiken. Al snel daarna doorklieft in “Little Colours” de waanzin wederom de speakers. Wat een weerzinwekkende horrortroep.
mij=Domino/Munich
4 reacties