“Wie gaat er eigenlijk wat schrijven over de nieuwe Blaudzun?” was de vraag onder File Under-schrijvers afgelopen week. Al gauw bleek dat diverse collega-schrijvers niet zo’n hoge pet ophebben van Johannes Sigmond’s vierde cd Promises Of No Man’s Land. Arcade Fire-coverbandje, te pompeus en er zou nu zelfs voor het eerst een track van hem op een Hitzone-cd zijn beland, waren enkele niet mis te verstane reacties. Ik was al van plan om de cd te gaan recenseren, maar nu had ik er extra veel zin in. Blaudzuns vorige album Heavy Flowers vond ik prachtig en deze opvolger had ik nog niet gehoord. En ja, ik moet mijn klagende File Under-collega’s wel een beetje gelijk geven. Het album begint nog rustig met de spannend repeterende melodielijn in “Euphoria”, maar daarna gaan alle remmen los. Single “Promises Of No Man’s Land” knalt erin en vanaf dan is het volle kracht vooruit. Bombastische en overvolle arrangementen zetten een overdonderende ‘wall of sound’ neer. In “Too Many Hopes For July” is het inderdaad net of ik Arcade Fire ten tijde van Funeral hoor. Pas bij nummer zes mindert Blaudzun vaart en kan ik even op adem komen, maar daar hoor ik dan ook meteen het mooiste liedje van het album. “Wasteland” is door de Oosterse melodielijn spannend en een tikje dreigend. “Any Cold Wind” is ook al zo’n fraai liedje met prachtige melodie. Het walsje van “Ocean Floor” en het aanzwellende “Wingbeat” komen door een iets minder vol geluid ook veel beter tot hun recht. Het is jammer dat de helft van het album verzuipt in een muur van geluid. Maar toch, onder die geluidswallen hoor ik prachtige melodieën die ontzettend aanstekelijk zijn, wat mede komt door Blaudzuns intense vertolking ervan. De meer folkachtige subtiliteit van Heavy Flowers beviel mij beter maar desalniettemin is Promises Of No Man’s Land een razendgoed album van een singer-songwriter met een volstrekt uniek geluid én met internationale allure.
mij=V2
4 reacties