Aan de hoes zie je al dat dit weleens een aparte cd zou kunnen zijn. En apart is inderdaad het woord waarmee ik Baby, de derde cd van White Hinterland, a.k.a. Casey Dienel, zou omschrijven. Of misschien dekt ‘typisch’ de lading beter. Het begint allemaal nog vrij rustig in het a-capella gezongen “Wait Until Dark” en daarna in het voornamelijk door piano begeleide “Dry Mind”, waarin ze me qua stijl aan Tori Amos doet denken. Maar daarna gaan alle remmen los. De elektrodoos wordt opengetrokken en White Hinterlands strot ook. Het lijkt alsof ze alle ideeën die ze voor dit album had in een grote hoge hoed heeft gegooid, door elkaar heeft geroerd en met porties daarvan de overige acht songs heeft volgestopt. Elk liedje zit propvol (onverwachte) muzikale wendingen, elektronische beats en koortjes. De stem van Casey Dienel is er een van het soort die mijn haren recht overeind doet staan van ergernis. Haar zingen ontaardt soms in schreeuwen. Vals schreeuwen, ook dat nog. Ruim drie kwartier een kakofonie van tien overvolle en drukke liedjes met een tegen het vals aan zittende zangeres tergt mij tot het uiterste. Als het laatste liedje “Live With You” klinkt, wat op zich een rustige en melodieuze verademing is na al die herrie, ben ik White Hinterland al helemaal zat. Dit was eens, maar nooit weer.
mij=Dead Oceans
4 reacties