Ik ben een groot fan van het werk van Robert Plant van de laatste jaren. Zo’n beetje vanaf Dreamland spelen bijzondere instrumenten een belangrijke rol in zijn muziek. Deze ronde zijn dat – naast conventionelere maar niet minder bijzonder ingezette traditionele instrumenten – onder andere de tabal, kologo, ritti, bendir en tehardant. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik moest ze opzoeken. De folky sound van Plant en zijn band The Sensational Space Shifters kent wel degelijk loops en geprogrammeerde ritmes, maar ze slagen er als altijd in die fraai te vermengen met de warme klanken van de rest. Toch moest ik even wennen aan Lullaby And… The Ceaseless Roar. Ik vind de sound op deze plaat een stuk donkerder klinken dan op voorgaande platen. Daar zaten steeds vrolijke, springerige songs tussen en deze ronde moest ik wachten tot ruim over de helft voor zo’n nummer. En dat heet dan uitgerekend “Poor Howard”… Vanaf dat moment wordt het gelukkig ook wat lichter. Daarmee is niet gezegd dat de tracks ervoor slecht zouden zijn, integendeel. Plant heeft zijn stijl gevonden en slaagt er steeds weer in met kompanen (en kompanettes) heel bijzondere muziek te maken. Zijn stem gebruikt hij anders dan in de Led Zeppelindagen, maar niet minder indrukwekkend en herkenbaar. En toch: waar ik zijn andere platen opzet om er vrolijk van te worden, moet ik me er steeds toe zetten om aan Lullaby And… The Ceaseless Roar te beginnen. Het blijft een prachtplaat, maar niet geschikt voor elk moment.
mij=Nonesuch/WEA