Al de hele maand november ben ik nu elke dag een muziekrecensie op deze site aan het schrijven. Het is een persoonlijk experiment in het kader van Nanowrimo, zelfdiscipline en het feit dat ik nu tien jaar op deze site schrijf. Maar na een week concentratie op elektronische acts heb ik even zin in wat anders. Ballet School is een dreampop-trio uit Berlijn dat klinkt als hun grote voorbeeld Cocteau Twins, of zo je wil Kate Bush, Blondie en Madonna. Meer pop dan shoegaze in elk geval. Ze toerden al samen met de Dirty Projectors. (Als je trouwens niet weet wie de Cocteau Twins zijn: check even hun klassieke album Treasure uit 1984. Twee bandleden stichtten later het platenlabel Bella Union, waar niet toevallig ook Ballet School op zit.)
De hele debuutplaat The Dew Lasts An Hour staat vol met galmend retrogeluid, waarvan single “Heartbeat Overdrive” nog het beste voorbeeld is. De Ierse zangeres Rosie Blair beleefde een zwaar jaar in 2009; haar relatie ging uit, ze zegde haar baan op om te zorgen voor haar moeder en die overleed na een ziekbed van 9 maanden. Om zichzelf terug te vinden besloot ze in 2010 te verkassen naar Berlijn, waar ze om 5 uur ‘s ochtends in de U-Bahn de Braziliaans-Japanse man tegen het lijf liep die eerst kortstondig haar vriendje en uiteindelijk de gitarist in haar nieuwe band Ballet School zou worden. De naam Ballet School verwijst naar Rosies moeder en het idee dat balletdansers van binnen pijn moeten leren voelen om al die elegante bewegingen te kunnen maken. Zo zwaar klinkt de debuutplaat overigens helemaal niet, maar elegant is-ie zeker. Hooguit zou je hopen op wat meer tunes, maar daar had Cocteau Twins zelf ook niet zo’n handje van. (Er bestaat ook een 2CD-versie van de plaat, maar de bonusdisc heb ik nog niet gehoord.)
mij=Bella Union / Import