Aangezien ik altijd een redelijk rustige jongen was met weinig feministische aanleg is de riot grrrl-beweging uit de jaren negentig grotendeels aan mij voorbij gegaan. Ik was blijkbaar te druk bezig met losgaan op Britpop om me met deze stoere Amerikaanse vrouwenbands bezig te houden. Best beschamend dat ik dus twintig jaar na hun debuutalbum de muziek van Sleater-Kinney nog helemaal moet ontdekken. Ik begin gewoon met hun eerste release in tien jaar, No Cities to Love, waarom ook niet. Wat eigenlijk meteen opvalt aan de plaat is de enorme gejaagdheid. Pas bij het vierde nummer, titeltrack “No Cities to Love”, wordt enigszins gas teruggenomen. Binnen ruim een half uur razen tien nummers langs die klinken alsof ze geschreven zijn door een stelletje beginnende muzikanten dat nog alles te bewijzen heeft. De bij vlagen hysterische stem van Corin Tucker grijpt je continu bij de strot en vliegt dwars door de hoekige en retestrakke begeleiding heen. De samenzang van Tucker met Carrie Brownstein in de catchy refreinen zorgt gelukkig voor wat lucht en lichtheid in een album met vooral, uhmm, ballen. Zoals Pitchfork heel terecht schreef, de girls are back In town…
mij=Sub Pop / Konkurrent