Het uit Hasselt, België, afkomstige Civilian brengt met The Second – echt waar – het tweede album uit. Als geintje is er ook nog de track “The Second” die een seconde duurt. De andere elf tracks laten een soort New Wave Of British Heavy Metal horen met een modernere sound. Meestal is het up-tempo bluesgeoriënteerde hardrock, waarbij het soms (bijvoorbeeld bij “Love In The Moshpit”) ook wel doet denken aan een band als Infectious Grooves. “Tarantula” is dan weer een op Iron Maidense wijze galopperende song met twingitaren. En zo zijn er elke keer fijne riffs te horen in energieke songs met kop en staart. Zanger Mark van Luijk heeft een vrij beperkte stem, maar met een lekkere portie lef en overtuiging zorgt hij dat dat nergens stoort. Sowieso wordt het allemaal niet erg ingewikkeld, maar dat drukt de pret niet. Integendeel, zou ik bijna zeggen. Luister eens naar het punky “C.E.O.”: de voortjakkerende ritmesectie, het simpele en aanstekelijk meebrulrefrein. En zo zijn er meer tracks die misschien niet de originaliteitsprijs winnen, maar wel goed in elkaar steken. En dan blijken ze in “Closed Door” (voorzien van celloklanken!) ook nog eens een fijne ballad in huis te hebben. Een speciaal compliment voor de productie van de heren zelf. De energie en de pure lol van lekker stuiterende hardrock en metal is perfect gevat. The Second heeft een echte eighties-vibe, met de heldere strakke sound van vandaag. Ik heb me daar elke keer opperbest mee vermaakt. En dat is nou precies waar het om gaat bij muziek.
mij=Eigen beheer