Mijn dochter is 9 en vindt het leuk om dj te spelen. Via Spotify zoekt ze liedjes op die zij leuk vindt en die laat ze dan aan ons horen. Dat kan ze uren volhouden en ik vind het prima, maar eerlijk is eerlijk, ik begrijp nu waarom mijn ouders vroeger vaak gek werden van mijn muziek. Na een uur met de stampende beats van Sharon Doorson, Ariane Grande en de zoete keeltjes van O’G3NE moet ik uitkijken dat ik niet ga gillen. Een groter contrast en vooral verademing kan het dan bijna niet zijn om daarna het album Everlasting Arms van Luke Winslow-King te horen. Deze 29-jarige muzikant uit New Orleans zoekt zijn inspiratie in de rijke geschiedenis van zijn woonplaats. De veertien liedjes hebben allemaal een bepaalde invloed van deze americana in zich. Laidback countryblues in titelnummer “Everlasting Arms” en “The Crystal Water Springs”, jaren twintig-New Orleans jazz met blazers in “I’m Your Levee Man” en “La Bega’s Carousel” en wat opzwependere countryblues in “Swing That Thing” en “Cadillac Slim”. Winslow-King is een uitstekende slidegitarist en zingt heel relaxed. Dat past bij de songs, evenals de tweede stem van zowel zijn muzikale- als liefdespartner Esther Rose. In “Wanton Way Of Loving” is Rose de leadzangeres en Winslow-King haar prima tweede stem. Winslow-King dompelt je ruim drie kwartier onder met zijn warme en smooth-klinkende songs. Everlasting Arms is een album waarop flink gebruik wordt gemaakt van de rijke Amerikaanse muziekgeschiedenis zonder dat het oubollig klinkt. Desalniettemin begon mijn dochter na tien minuten al te gapen en vroeg of zij weer wat op mocht zetten. Generatiekloof. En zo hoort het ook.
mij=Bloodshot