Onlangs zag ik de film 71, over een groepje Londense homo-activisten die in 1984 de mijnwerkersstaking ondersteunden. Een heerlijke feel-good film over een clash of cultures, met onder andere een gastoptreden van Bronski Beat. De eerste klanken van dit album van Jape deden me een beetje aan de sound van Bronski Beat denken, maar dan zonder de lekkere falset van Jimmy Sommerville. Jape is de band van de Ier Richie Egan. Ongetwijfeld een sympathieke jongen, maar helaas niet gezegend met een grote dosis talent, zowel op muzikaal als vocaal vlak. Egan rommelt al sinds 2003 in de Ierse marge en doet met This Chemical Sea maar weer eens een nieuwe poging. Helaas kabbelt het album enorm voort en klinkt het vooral als Garageband met middelmatige zang. Van iemand die al jaren als bassist met Villagers toert en samenwerkte met grote talenten als Conor J. O’Brien en Lisa Hannigan zou je echt beter verwachten. Blijf lekker bassen zou ik zeggen want op een stomvervelende plaat als This Chemical Sea zit echt niemand te wachten. Next!
mij=Faction