Veelvuldig wordt Nadine Shah, de Britse met Pakistaans-Noorse roots, vergeleken met muzikale oppergoden als Nick Cave & PJ Harvey. Dat lijkt me persoonlijk eerder een last dan een aanbeveling. Dat is dan niet eens zozeer omdat ze de torenhoge verwachtingen die zo’n vergelijking schept niet waar zou kunnen maken. Het is vooral jammer omdat Shah voldoende eigen smoel heeft op haar eigen merites beoordeeld te worden. Wie zit er dan nog te wachten op zo’n vergelijking? Dit wil niet zeggen dat Shahs muziek gespeend is van muzikale invloeden. Zo doet opener “Fast Food” denken aan The Velvet Underground met zijn rudimentaire drums en dissonante gitaargeluid. Terwijl een andere song zoals “Fool” dan weer een feel heeft die vergelijkbaar is met het werk van Joy Division. Daar waar ze halverwege de plaat in songs als “Divided” en “Nothing Else To Do” weer ontegenzeggelijk donker-romantisch klinkt. Het zal vooral die donker-romantische inslag van Shahs liedjes zijn die er voor zorgt dat ze zo veelvuldig vergeleken wordt met eerdergenoemde muzikale helden. Met haar krachtige vocalen en meer gepolijste sound zou een vergelijking met de Ierse zanger Gavin Friday echter beter op zijn plaats zijn. Met Fastfood maakt de Britse in ieder geval een sterke tweede plaat die vooral liefhebbers van haar in de Britse New Wave gewortelde sound zullen waarderen. Fast Food had van mij echter nog wel wat meer scherpe kantjes mogen hebben om mij volledig te overtuigen. Ze overtuigt nu nog het meest in het traag voortslepende en van een dreigend drumritme voorziene slotnummer “Living”.
mij=Apollo