Ik zie het schoolplein met Nederlandse zangeressen zo voor me. Anouk staat ruzie te maken met die eikel uit Havo 4, Roosbeef staat achter het fietsenhok stiekem een jointje te roken, Eefje de Visser plukt wat bloemetjes en rijgt een kettinkje en Maud speelt lekker een potje hockey met vier anderen uit de sportklas. En waar is Maaike Ouboter? Maaike zit binnen, in het muzieklokaal. Ze speelt en speelt en speelt. Niet alleen dodelijk geliefd bij de muziekleraar, ook alle jongens op school hebben een stiekeme crush op haar. Iedereen wil Maaike, maar Maaike leeft echt maar voor een ding en dat is haar muziek. Iedere tekstregel moet precies kloppen en iedere noot tot in perfectie gespeeld. Gewoonlijk ren ik hard weg van alles wat naar Giel Beelen ruikt, maar verdomd het is onmogelijk om niet als een blok voor dit debuut te vallen. Na “Dat ik je mis” heeft Ouboter ruim de tijd genomen om dit album te maken. Het is echt een meisjesalbum over alledaagse problemen als vriendjes en verliefdheid, maar Maaike zingt op zo’n fraaie, heldere en eerlijke manier dat zelfs de stoerste rockers zullen smelten. De teksten zijn zowel ontroerend als komisch: ‘Ik loop een glas of zeven achter, en je wacht ook niet tot ik heb ingehaald.’ Zelden zulk mooi accentloos Nederlands gehoord ook. Wat een aanwinst!
mij=Sony Music