Dat er al jaarlijstjes verschijnen begin november heb ik nooit helemaal begrepen. Ik snap ook dat je 2020 zo snel mogelijk wilt vergeten, maar het jaar is nog niet voorbij. Zo zou je zomaar Fear van het Finse Onségen Ensemble kunnen missen, dat hier een bijzonder potje progrock voorschotelt zoals ik dat nog niet eerder had gehoord. Het collectief is sinds 2004 actief in verschillende samenstellingen. Op dit album zouden maar liefst negen bandleden actief zijn, waarvan alleen bassist Esa Juujärvi een constante factor is. De zeven songs zijn dan ook rijk georkestreerd, waarbij de accenten steeds iets worden verlegd. “Non-Returner” begint nog wel redelijk stevig met een fijn plukkend basgeluid en wat gitaarriffs om lichtjes op te headbangen, maar zodra er een trompet wordt ingezet verschuift de sfeer ineens van progrock naar een spaghettiwestern. “Sparrow’s Song” had bijvoorbeeld zomaar een soundtrack kunnen zijn uit Sergio Leone’s film “The Good, the Bad and the Ugly”. Sterker nog, het thema doet hier erg denken aan “Ecstasy of Gold” van Ennio Morricone. U weet wel, dat nummer dat Metallica ook gebruikt aan het begin van hun optredens. “Stallar” heeft ook zo’n mooi melancholisch trompetje, waarbij je direct filmbeelden voor je ziet van galopperende paarden en stoere cowboys. Het wordt hier mooi gecombineerd met dwarse opzwepende progressieve ritmes. Net zoals op “Lament of Man” horen we hier de strijdkreet van een paar mannen, die hun paarden aansporen om nog wat sneller te gaan. Op “Lament of Man” is er zelfs een versnelling in tempo waarbij je het idee krijgt dat de strijd vol wordt aangegaan, ondersteund door fijn voortstuwend drumwerk. Hoewel het album grotendeels instrumentaal is, komen er naast die strijdkreten ook regelmatig van die zalvende koortjes langs, dat me nog even deed denken aan de Franse progrockband Magma. Meestal passen die koortjes mooi in de Country & Western-achtige sfeer, maar “Earthless” neigt dan net iets teveel naar een musical. Samen met een dwarsfluit dreigt het nummer een beetje flauw te worden, ook al hebben ze hier een mooie akkoordenreeks te pakken. Het titelnummer “Fear” is daarna dreigender en spannender. Het past ook beter bij die stoere cowboys, denk ik dan. Een beetje bombast met trompet en gitaar, ik hoor het graag. Eigenlijk is “Satyagrahi” op het einde dan niet helemaal die afsluitende overwinningstocht die je hoopt te horen, maar het album biedt zo wel de nodige rustmomenten als afwisseling. De pijl en boog kan ook niet altijd gespannen staan. Al met al een stoere film dus, met een bijzonder geluid. Noem het het voor mijn part Morricone-progrock. En dat had ik niet willen missen dit jaar.
Svart Records
File: Onségen Ensemble – Fear
File Under: Morricone-progrock
File Social: [Bandcamp] [Facebook] [Instagram]