Er was eens… een best aardige band die eigenlijk vrij onopvallend een paar bovengemiddelde platen afleverde. Helaas verdeelden onderlinge conflicten de band in twee kampen en was de scheiding onafwendbaar. Plotsklaps werd de band postuum gehyped en betiteld als peetvader van het momenteel zo florerende ’emocore’. De twee kampen startten beiden hun eigen spin-off en de twee debuutplaten laten direct horen waar het meningsverschil vandaan kwam. De ene kant – de meer charismatische – kiest voor een totaal freaky geluid en een album dat barst van de experimenteerdrift en groeit direct uit tot vaandeldrager van het nieuwe genre. Dit terwijl de andere kant gematigder is en verdrinkt onder al dit geweld. The Mars Volta (want daar heb ik het natuurlijk over) deed Sparta vorig jaar degraderen naar de eerste divisie en werd dus logischerwijs gezien als de enige rechtmatige erfopvolger van At the Drive-in. Maar dat zouden de heren van Sparta niet zomaar laten gebeuren… Op Porcelain, het nieuwste werk, doet Sparta krampachtige pogingen om ook dat unieke geluid en die opwindende ‘vibes’ te benaderen. Af en toe slagen ze hier in, vooral op die momenten wanneer zanger Jim Ward bíjna het stemgeluid van Volta’s Cedric Bixler weet te kopiëren. De valse noten gaan hier echter wel irriteren en ook de productie komt soms wat slordig over. Het blijft bij een verzameling respectabele liedjes die weliswaar het niveau van de debuutplaat ontstijgen maar vast niet genoeg zullen zijn voor de o zo gewenste Sparta-hype. De instrumentale intermezzo’s komen ietwat nutteloos over en ook de teksten lijken haastwerk. Misschien was mij een andere mening toegedaan wanneer deze plaat drie jaar eerder was uitgekomen maar nu is er al te veel moois aan vooraf gegaan om hem nog echt als relevant te betitelen.
File: Sparta – Porcelain
File Under: Wannabee maar kan het nie
File Audio: Breaking the Broken