Ik heb er wel bewondering voor, voor mensen als Guy Manning. Hij mag graag muziek maken en dan het liefst sympho. Daar is geen droog brood in te verdienen, tenzij je Roine Stolt of Neal Morse heet. Maar de Mannings van deze wereld kunnen er amper mee zitten. Stug maken ze in de avonduren een plaatje. Overdag moet er gewerkt worden, want ook een progrocker moet eten. En nemen vervolgens alle optredens aan die ze kunnen krijgen. Dat zijn er een stuk of vijf per jaar op zijn hoogst en daar komt dan drie man en een paardenkop kijken. Waarna vervolgens het hele riedeltje weer opnieuw begint. Guy Manning zit inmiddels voor de zesde keer in dit cirkeltje met A Matter of Life and Death. Het is wederom een degelijke symphoplaat, die vooral aan de pop/rock kant van de sympho zit. Met hier en daar wat folkrandjes. En dat zijn meteen de hoogtepunten van de plaat, want ook A Matter of Life and Death heeft euvel dat Mannings platen wel meer hebben: de plaat is niet constant genoeg. Al verdeelt hij het nu wel beter. Op het moment dat ik het gehad heb met Manning zet hij namelijk net telkens een goed nummer in, zodat ik de plaat toch afluister. En over Guy’s stem kunnen we uren discussiëren, maar die ligt je of die ligt je niet. A Matter of Life of Death is al met al een stap voorwaarts, maar hij zal er wederom geen optreden extra bij krijgen. Koop je kaartje gerust aan de zaal, want uitverkopen zal het nog steeds niet…