Het lijkt soms wel of er meer albums van projecten uitkomen dan van gewone wij-spelen-al-jaren-samen bands. Er zijn muzikanten die in hun levensonderhoud voorzien door van het ene project naar het andere te huppelen. Vooral onder zangers komt dat steeds vaker voor. Joe Lynn Turner, Jorn Lande en ook Jeff Scott Soto zijn op zeker vier albums per jaar te horen. Jeff Scott Soto had bijvoorbeeld zijn solo-album nog niet uitgebracht of het volgende project stond weer op stapel: Soul Sirkus. Deze band bestaat zelfs uit vier muzikanten die van het ene naar het andere project trekken: Jeff Scott Soto, Neal Schon (in vaste dienst bij Journey, eerder ook actief bij bij Soto’s soloalbum), Marco Mendoza (WhiteSnake, Thin Lizzy, Ozzy Osbourne, Derek Sherinian’s solo-album en nog veel meer) en Virgil Donati (Steve Vai, Planet X en Ring of Fire). Naar verluidt moet dit toch een echte band worden naast het andere werk van de heren. Het eerste werkje “World Play” stemt dan toch niet echt vrolijk. Natuurlijk, bij vier grootheden als deze is het niveau per definitie hoog, maar op de een of andere manier blijft het allemaal wat tam. Vooral van Neal Schon krijg je het idee dat hij er nogal een routineklus van gemaakt heeft. Het is vakwerk van de eerste tot de laatste minuut, maar de meeste nummers willen maar niet echt spetteren. Van elke band uit de tweede garde zou je dit fantastisch vinden, maar van deze heren verwacht je meer dan wat er hier te horen is. Adel verplicht, tenslotte.
mij=Warner