Patrick Wolf – Wind in the wires

‘Hij speelt piano, alt-viool, ukelele en gitaar. Om de beurt. En daar zingt ie dan bij,’ zei ik tegen een vriendin.
‘Ehm, hij speelt viool en zingt daarbij? En verder dan?’
‘Verder niks. Live tenminste niet, op de cd is alles veel meer uitgewerkt, en daar zitten nog kraakjes en piepjes bij. Op de cd klinken genoemde instrumenten vaker samen. Bovendien speelt er op de cd ook een drummer mee.’
‘Nou, ik kan me er niets bij voorstellen,’ zei de vriendin en ik stopte maar met uitleggen, hoewel ik me niet kon voorstellen dat ze zich er echt niets bij kon voorstellen. Wind in the wires, de tweede cd van Patrick Wolf, staat vol met wonderschone liedjes, die soms een beetje treurig zijn. En, zoals de zanger zelf ergens zei, net zoals het leven, ook met kraakjes en piepjes. Te mooi en te sterk om zomaar in een hokje te stoppen, en ik geloof ook niet dat dat mogelijk is. De stem van Patrick Wolf, die pas eenentwintig is, klinkt vol en diep, maar gaat soms de hoogte in alsof het niets is. De liedjes wortelen ergens diep in een traditie van pure singer-songwriters, maar gebruiken moderne elektronische middelen om ze te versieren, te detailleren en mysterieuzer te maken. Op die manier lijken liedjes niet altijd wat ze zijn: ze verdienen meerdere luisterbeurten om alle geluiden te kunnen horen en te kunnen vaststellen hoe ingenieus de liedjes in elkaar zitten. Een liedjesmaker naar mijn hart: iemand die door een enorme muzikaliteit scherpzinnige liedjes maakt en daarbij oog heeft voor de mogelijkheden van hedendaagse elektronische apparaten.


mij=Tomlab / Konkurrent

Een reactie

Laat een antwoord achter aan Jacco Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven