Het is misschien gênant, maar toen ik zag dat Clem Snide met een nieuwe plaat kwam schoot gelijk het hoesje van The Ghost Of Fashion door mijn hoofd waarop een dame getooid een kort rood rokje de aandacht trok. Pas daarna vroeg ik me af wat voor mooie ietwat droevige maar toch vaak ook geestige liedjes Eef Barzelay ons deze keer op zou gaan trakteren. Da’s best dom van mij. Want om de liedjes van Barzelay valt met grote regelmaat te gniffelen. Vertel nou zelf, hoe vaak hoor je iemand zingen over dat het kleine Europese auto’s regent, dat Newton nog maagd was toen hij stierf. Barzelay doet het dus. Zoals hij ook zingt over het wakker worden met het geluid van Duitse hiphop in zijn hoofd en dat God eindelijk antwoord geeft. Het is me wat! Wat ooit begon als schreeuwerig punkrockbandje ergens in Boston, is verworden tot het leuke alt.country broertje van I Am Kloot, dat bij nader inzien zijn punkalbums toch maar ingeruild heeft voor die van Neil Young en Sebadoh. Door alle bezettingswisselingen is Barzelay steeds meer de spil geworden waar alles om draait. Voor The End Of Love schreef hij niet alleen de liedjes, hij produceerde de plaat ook en ontwierp de hoes ook nog eens. De instrumenten allemaal zelf bespelen ging hem blijkbaar nog te ver. Daarvoor heeft hij naast zijn eigen bandmaatjes nu ook onder anderen leden van Lambchop, Crooked Fingers en weten te ritselen. Dat blijkt in de elf liedjes een uitstekende keuze en resulteert in zo ongeveer de beste Clem Snide tot nu toe.
mij=Fargo / PIAS