Voordat ik nog maar een vraag kan stellen wordt het interview al wreed verstoord door een samenspel van wind en boom dat een flinke dot stuivende ‘zaadballen’ op Features zanger-gitarist Matt Pelham, drummer Rollum Haas en mijzelf doet neerkomen. Na enig geproest en geveeg zijn we weer enigszins presentabel en begint Pelham de sporen direct aan een nauwkeurig onderzoek te onderwerpen. Natuurlijk vraagt hij zich af of je het zou kunnen roken – we zijn immers in Amsterdam. Ik leg hem rustig uit dat de wiet niet aan de bomen groeit in Nederland. ‘But you can always try!’, brengt hij daartegenin met een hoopvolle glinstering in zijn ogen. Maar natuurlijk, en waarom ook niet, want hoe anders komen de dingen tot stand dan via trial and error? Misschien worden over enige tijd massaal de zaden gerookt van de boom die het Paradiso achterterrasje overschaduwt.
mij=Interview: GvA
Het experiment dat The Features heet begon niet in de achtertuin van Paradiso, maar in het kleine slaperige stadje Sparta, Tennessee. Niet de meest voordelige uitgangspositie voor een beginnend bandje. Des te verrassender dus dat The Features nu onder de vleugels van moeder Universal de wereld mag rondtoeren ter promotie van hun eerste full-length album Exhibit A.
Hoe hebben jullie je weten op te werken uit een plaatsje dat in geen enkel opzicht lijkt op de machtige plaats die we uit het antieke Griekenland kennen?
[drummer] Rollum Haas: Er is inderdaad weinig Spartaans aan Sparta, Tennessee. Er is geen klap te beleven.
In de biografie stond wel dat er een heuse jaarlijkse Talent Show gehouden werd. Ook trouwens dat niet meer te achterhalen is of jullie die talentjacht nu wel of niet gewonnen hebben. Het lijkt me toch op zijn minst noodzakelijk dat jullie gewonnen moeten hebben om die uithoek te ontstijgen?
[zanger, gitarist] Matt Pelham: Nee, dat hebben we verdrongen. We verloren waarschijnlijk zo erg dat ze het ons niet wilden vertellen… We vertrokken naar de grote stad om te studeren, maar bij ons leefde de muziek zo sterk dat we al snel stopten met College om ons volledig in de muziek te storten. We dachten aanvankelijk dat het maar voor een tijdje zou zijn, maar in feite zijn we blijven spelen… tot nu toe eigenlijk.
Haas: We hadden nooit echt de verwachting dat we er van zouden kunnen leven of zo. We hoopten het wel ergens natuurlijk, maar zoals het nu is: constant optreden over de hele wereld en platen maken, dat heeft al onze verwachtingen overtroffen. Ik bedoel, tot aan het einde van vorig jaar hadden we allemaal nog fulltime jobs! Die situatie werd toen echt onhoudbaar. Dan zag de baas me weer aankomen of ik even zes weken op tournee mocht…
Heeft de naam “The Features” iets te maken met jullie muziekstijl die vrij eclectisch van aard is?
Pelham: Nee, niet echt. Maar het is waar dat er veel invloeden in onze muziek meespelen. Ieder van ons houdt dan ook van zeer uiteenlopende muziek en in de loop der jaren vinden die invloeden toch allemaal wel een beetje hun neerslag in de muziek die we voortbrengen. We componeren allemaal mee aan de nummers. Ik moet wel zeggen dat het nieuwe album Exhibit A The Features toch ietwat eenzijdig neigt te voor te stellen. We worden gelanceerd en geroemd als een zeer wilde en energieke band en deels is dat ook zo. Maar er is een andere kant die een beetje op de achtergrond is geraakt.
Een meer romantische kant zoals ook in het nummer “The Idea of Growing Old” naar voren komt?
Pelham: Ja, bijvoorbeeld. Kijk, op het podium zijn we wild, maar overdag – zoals nu – zijn we rustig en relaxed. In de muziek komt deze kant van ons beter naar voren op de EP die we voor Exhibit A uitbrachten, The Beginning. Deze plaat brengt qua dynamiek beter over het voetlicht wat de band precies is. Exhibit A lijkt een zaadje te planten waarbij iedereen verwacht dat we altijd als bezetenen spelen, maar dat is dus niet altijd zo. Het volgende album zal dus waarschijnlijk meer tonen van die kant van de band.
Maar voorlopig ligt er ongetwijfeld nog heel wat toeren voor de boeg?
Haas: Ja, we gaan nu eerst naar Duitsland dan een maand naar huis en dan in juli komen we terug naar de UK als voorprogramma van Kings of Leon. In het najaar beginnen we aan het nieuwe album. Hoewel we door al dat toeren nog niet veel tijd hebben gehad om aan nieuw materiaal te werken, proberen we elke avond wel wat nieuwe nummers uit. Je moet van de nood een deugd maken hè!
Jullie zijn al zeer lang bij elkaar. Zijn er nog nummers uit vroeger tijden die jullie nog steeds spelen?
Pelham: Ja, “Thursday” bijvoorbeeld. Dat nummer is al 8 of 9 jaar de afsluiter van de set. En “Demons” van Exhibit A is ook al zo'n 6 jaar oud.
Ja, goed nummer is dat, “Demons”. 'Demons be gone', zing je bezwerend. Jullie moeten heel wat exorcisme meemaken in Sparta, Tennessee…
Haas: Sterker nog, het is de reguliere praktijk tijdens onze oefensessies! We beginnen met het trekken van het pentagram – alleen daarbinnen mogen we ons opstellen – en dan begint het grote oproepen hè… kan soms uren duren voordat ze ons een melodielijntje geven, en dan moeten we ze nog wegsturen, ha ha!
Tijdens het optreden, 's avonds in de bovenzaal van Paradiso, lijken Pelham en consorten inderdaad bezeten door demonen. Stampend en krijsend spuwt Pelham de Exhibit A nummers het publiek in. Het zet de vrolijke, energieke wildheid die de studio-opnames uitstralen toch wel in een iets ander daglicht. De vergelijkingen met vrolijke fransen als Franz Ferdinand, The Killers of The Zutons die je hier en daar tegenkomt gaan dan ook niet echt op. Misschien weten The Features de demonen in het najaar meer te bezweren en ook hun zachtere kanten ook een plaats te geven. De uitgangspositie voor het volgende experiment is in ieder geval een stuk gunstiger.