Nine Inch Nails – With Teeth

Nine Inch Nails-artwork siert al jaren mijn bureaublad. Prachtig smerig duister groen met een van de beste bandlogo’s ooit. Moet ik je nog voorstellen aan Trent Reznor, het brein achter NIИ? Hij wordt binnenkort alweer veertig. Een intelligente, depressieve geest met een eigenaardige hang naar zelfkwelling. Hij maakte industrial rock (géén industrial), was de producer van Marilyn Manson en zijn beste nummer vind ik “The Perfect Drug”, uit 1997 alweer. Sindsdien zijn z’n albums alleen maar softer geworden, maar ook creatiever en melodieuzer. Ook With Teeth weer. De metalheads onder u noemen het vast commercieel, maar ik hoor het graag. Luister maar eens naar het vorige levensteken, de ingetogen bonus-CD Still bij de live-cd And All That Could Have Been uit 2002. Die was dan wel stil (en duur), maar ook schrijnend mooi. Trent zal sindsdien gedacht hebben, wat verwachten ze nu van me op mijn veertigste? Andermaal de herriegrenzen verleggen? Niks ervan. Allez, een leuke single voor de feestjes (“The Hand That Feeds”), dat kunnen ze krijgen. Oke, twee (“Only” met zijn there is no fucking you, there is only me refrein). Maar verder is het gewoon CD3 van The Fragile. Melancholie, holle illusies en landerige, pompende en mooie liedjes met raadselachtige teksten. Bijvoorbeeld over een betoverende vrouw die je met haar tanden kust. She is the greatest lie of all. Flarden schoonheid op herhaling. Dus Trent, je bent geslaagd! Maar… ik had na zoveel jaar eigenlijk wel wat meer, iets nieuwers van je verwacht.

mij=Interscope / Universal