Nog voor ik een noot gedraaid heb vermoed ik al wat mij te wachten staat. Het zal geen vrolijk album zijn als er een herfstig bos op de cover staat en verder zie ik Marissa Nadler die met haar hoofd naar beneden, schijnbaar nadenkend, over een eenzaam bospad loopt. Als ik dan de titel Ballads of living and dying lees dan word ik hierin bevestigd. Bij beluistering blijkt het inderdaad een ingetogen werk te zijn. Deze Amerikaanse dame bracht deze plaat vorig jaar al in eigen land uit, maar nu zijn wij dan ook voor een officiële release aan de beurt. Nadler brengt op haar tweede album tien semi-akoestische folksongs. Ze bespeelt de instrumenten grotendeels zelf. Zo is er de akoestische gitaar, het orgel, de banjo en de Vox. Het drumstel doet even geen dienst. Dit instrumentarium bij de wat vlakke songs zorgt ervoor dat de songs een wat voorspelbaar karakter hebben. Er zijn echter wel de dramatische teksten over leven en dood die ze grotendeels zelf schreef op teksten van Pablo Neruda en Edgar Allen Poe na. Wat vooral opvalt is de hoge stem van Marissa Nadler. Dat is er een om van te houden of juist niet. Helaas voor mij is het laatste het geval. Mijn irritatiegrens is al snel bereikt. Ik laat haar ballades over leven en dood dan ook maar even aan me voorbijgaan en zoek wel even mijn eigen weg.
mij=Beautiful Happiness / Munich