Jeetje, wat ben ik toch eigenlijk een verwend mannetje aan het worden. Twee jaar geleden stond ik nog bomvol adrenaline toen ik het debuut van The Mars Volta ontdekte en ondertussen kan het hele ingewikkelde stijltje me niet meer boeien. Of dat nu komt door de overdosis aan muziek die ik tegenwoordig tot mij neem of simpelweg doordat één zo’n plaat in de vijf jaar meer dan genoeg is, weet ik ook niet. Wat ik wel weet is dat ik van de onvermijdelijke klonen al helemaal geen hoge pet op heb. Bij Bullet Train To Vegas viel het kwartje direct. De vrolijke vrienden werden ontdekt door Mars Volta-/At The Drive-In-producent Alex Newport, toerden met Sparta en bedienen zich van dezelfde vage en macabere teksten en “diepgang”. De muziek is ook een slordige blauwdruk, leunt af en toe zowaar tegen het nieuwe britpopgeluid van o.a. Bloc Party aan en pikt op die manier ook nog een graantje van die hype mee. Al met al is het vooral een heel erg duidelijke wanna-be. Ik zet zelfs liever Francis the Mute op (en dat zegt héél wat) dan het volledig bij elkaar gejatte We Put Scissors Where Our Mouths Are, al is het alleen maar omdat die jongens met dat gekke haar het tenminste nog zelf bedacht hebben. Wat dit gedrocht op het sympathieke Nitro Records doet is mij trouwens ook een compleet raadsel. Dit bescheiden label staat meestal juist garant voor kwalitatief hoogstaande en niet onnodig pretentieuze punkrock. BTTV scoort op beide vlakken een dikke onvoldoende.
mij=Nitro / Suburban