Bij sommige bands krijg je de stellige indruk dat ze in benevelde sferen waren toen ze hun bandnaam bedachten. Zeg nou zelf, Locomotief Adem bedénk je niet eens als je nuchter bent. Dat het een verwijzing naar de dwarsfluiters van Jethro Tull kan ik me ook niet voorstellen, want deze heren zetten een ongecompliceerd potje pretmetal neer, geenszins in het straatje van Jethro Tull. Ten tijde van de opnamen van deze plaat bestond deze Zweedse band uit slechts drie leden omdat de oude bassist het voor gezien hield. Voor deze plaat werd de hulp ingeroepen van de Zweedse meestersessiebassist Marcel Jacob (Talisman, ex-Yngwie Malmsteen) die meteen een fijn steentje heeft bijgedragen aan de composities. Niet dat het plots composities zijn geworden die bol staan van de verfijnde muzikale hoogstandjes, overigens. Het zijn doorgaans gewoon rockstampers, maar dan wel rockstampers die met de nodige verve worden gebracht. Niet eens zoveel anders dan Talisman dus eigenlijk. Zanger Mattias Osbäck heeft geen heel opvallende stem, maar tegelijkertijd is er niets op zijn zangprestaties aan te merken. Drummer Ted Warnersson laat horen dat hij dol is op dubbele bassdrums, hoewel hij ze gelukkig met mate toepast. Gitarist Janne Stark maakt het jaren tachtig geluid compleet met strakke gitaarlagen en veel snelle loopjes tussen de ritmepartijen door. Een powerballad ontbreekt uiteraard ook niet. Alleen de afsluitende instrumental “Gargleblaster”, een gitaarorgie met bijdragen van onder andere Lars Eric Mattson en Hank Sherman (Mercyful Fate) wijkt af van dat geluid. Nieuw is er werkelijk niets aan het geluid van Locomotive Breath. Begin jaren tachtig hadden deze Zweden er een fijne carrière mee kunnen opbouwen want goed genoeg zijn ze zeker. Nu zullen ze het moeten doen met een kleine groep liefhebbers. Die worden met dit plaatje echter op hun wenken bediend.
mij=Lion Music/ Bertus