Richard Ashcroft – Keys to the world

richard_ashcroft-keys_to_the_world.jpgOp het filmfestival in Rotterdam kom je zo maar allerlei oude vrienden en bekenden tegen en in mijn geval kwam er zelfs een ex-vriendje uit het buitenland een dagje over. Gezellig en vertrouwd. Na een paar uur rondwandelen constateerden we enigszins lacherig dat we dan misschien al bijna drie jaar verder waren, maar geen spat veranderd. Richard Ashcroft, voormalig zanger van The Verve, lijdt een beetje onder hetzelfde syndroom. vier jaar na het verschijnen van zijn vorige solo CD Human Conditions, de eindeloos vervelende liefdesverklaring aan echtgenote Kate, is hij nog steeds geliefd en verguisd in thuisland Engeland. Waar Coldplay hem als een held op het podium onthaalt bij Live 8, wordt hij door hetzelfde publiek waarbij die band zo vreselijk populair is, volledig over het hoofd gezien. Ik vrees dat dit met deze cd niet gaat veranderen. Richard klinkt nog steeds hetzelfde; een beetje nasaal en dreinerig met af en toe een snik. Ook uiterlijk is er niets veranderd; het is nog steeds dezelfde lange slungel met iets afgezakte jeans en afgetrapte mocassins. Dezelfde trieste blik en dezelfde triestige liedjes met momenten van hoop. Wanneer Ashcroft op z’n best is, en dat is hij een paar spaarzame momenten op deze cd, evenaart hij bijna het niveau van The Verve. “Break the night with colours” of “Keys to the world” bijvoorbeeld bezitten de dromerige ‘uplifting’ soulvolle flow die we nog kennen van “Sonnet” of “Catching the butterfly”. Maar het grootste deel van de liedjes op deze cd haalt het daar niet bij. Want buiten het sterke, uptempo openingsnummer “Why Not Nothing?” of het poppy, Dylanesque “World Keeps Turning”, is de plaat een beetje veel van hetzelfde. Ashcroft lijkt een stadionpubliek met aanstekers in de lucht als hoogste doel te hebben, want de meeste liedjes zijn van het soort ‘ballade met epische kwaliteiten’, terwijl hij juist in die liedjes waarin hij het ‘klein’ houdt (“Simple song”, “Music is Power”) bewijst dat hij het wel degelijk kan. Oude bekenden treffen is fijn. Het voelt vertrouwd. ‘Wat was het eigenlijk een schatje’. ‘Z’n haar lijkt eigenlijk wel een beetje op dat van Richard Ashcroft’. Hmm. Maar ik ben wél veranderd. Oude liefde roest en is niet langer relevant.


mij=Parlophone / EMI

2 reacties

  1. Ko de Mol

    Wiskundig gezien klopt de recensie niet. Op de CD staan 10 nummers. De recensent vertelt dat het grootste deel niet het juiste nivo haalt, om vervolgens 6 nummers te noemen die dan blijkbaar wel goed zijn. Ik ben geen Verve of Ashcroft fan, maar deze CD kent gewoon een paar schitterende nummers, en zover komen de meesten niet, zeker Coldplay niet… over zeurderig gesproken.

  2. Merie

    Wiskunde is nooit m’n sterkste kant geweest…
    Je hebt gelijk. Er staan inderdaad meerdere nummers op de plaat die wel heel goede elementen hebben, maar alles bij elkaar zijn dat er niet genoeg. Zoiets van de som der delen is meer dan?

Laat een antwoord achter aan Ko de Mol Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven