NiCad – The Hill

nicad-the_hill.jpgHet is best vleiend dat je in een toegevoegde brief aangehaald wordt. ‘Geen gemakkelijke kost, maar snel op uitgekeken kan je hier niet van raken’, schreef ik over NiCad’s debuut Everyday I Grow. Inderdaad. Ik zag ze inmiddels ook een keer optreden en deze tekst past prima bij het vijftal dat vanuit Den Haag opereert. Ik moet eigenlijk wel even een eigen vooroordeel recht zetten, want als ik zou lezen dat ze elkaar op het conservatorium hebben leren kennen dan zou ik zonder de muziek gehoord te hebben de band als oninteressant naast me neer leggen. Het zouden ongetwijfeld fantastische muzikanten zijn, maar teveel weten hoe het zou moeten en hierdoor te ver van de echte emotie afstaan. Bij NiCad is dit echter niet het geval, want ook op The Hill staat weer spannende onvoorspelbare muziek die mij in ieder geval raakt. Als ik ze aan iemand zou moeten beschrijven dan zou ik zeggen: de dEUS van ons land. Al zijn ze allen niet geboren in ons land. NiCad gaat ook op The Hill weer alle kanten op: lo-fi, americana, funk, rap, samples en veel avant-garde. Soms lijkt het makkelijk in het oor te liggen, maar dat duurt nooit lang. NiCad blijft een bijzondere en eigenzinnige band. Mijn enige kritiek is dat het schijfje maar een kleine vijfentwintig minuten duurt. “I want more, I want more!” Ze staan in ieder geval op mijn “te zien-lijstje” bij het komende Metropolis-festival.


mij=Dying Giraffe / Sonic

6 reacties

Laat een antwoord achter aan Spookrijder Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven