Na de zware emotionele bevalling rondom de release van Resolve heeft het toch alweer drie jaar geduurd voordat Lagwagon met iets nieuws op de proppen komt. Best lang, met name als je bedenkt dat Resolve feitelijk in een spontane creatieve opwelling naar aanleiding van de dood van voormalig drummer Derrick Plourde is ontstaan, en met een week of wat was opgenomen. Het gaat de band al met al dus niet meer zo soepeltjes af. Dat wordt nog maar eens onderstreept door het feit dat I Think My Older Brother Used To Listen To Lagwagon niet eens een volwaardige langspeler is, maar slechts een 19 minuten durende EP. Maar goed, genoeg gezeur voor nu, beter iets dan niets zal de fan denken (en terecht). Het wordt al snel duidelijk dat de neerslachtige en emotionele toon die op Resolve is aangeboord wordt voortgezet. De afgelopen jaren is de zon blijkbaar niet veel feller gaan schijnen want met de tijd verandert Lagwagon steeds meer van pretpunkband in zwaar op de maag liggende emopunk. Technisch is het uiteraard allemaal weer tot in de puntjes verzorgd – spelen kunnen ze – maar voor het eerst begint het mij nu écht op te vallen dat er wel erg weinig nieuws te ontdekken valt. Dat werd voorheen nog goed verkapt door het simpele feit dat de liedjes gewoon steengoed waren, alleen bij My Older Brother is daar helaas minder sprake van. Het is zuur om te stellen voor een fan van het eerste uur, maar Lagwagon weet mij niet meer te boeien, zelfs niet met een zeven nummerig tussendoortje. Ik hoop dat met deze productie een depressieve periode voorgoed is afgesloten en daarna de weg gebaand voor een dosis nieuw vuur
mij=Fat Wreck Chords / Sonic
Als mede ‘fan van het eerste uur’ moet ik zeggen dat ik de mening van Zeke niet deel. Lagwagon is volgens mij nooit echt een ‘pretpunkband’ zoals bijvoorbeeld The Vandals of NOFX geweest. De liedjes gingen altijd al over gebroken harten en wereldleed en dat is op “I Think…” niet anders. Daarom krijg ik jeuk als Zeke het E-woord gebruikt (Emo), want daar krijg ik een beeld bij van modieuze posers met zo’n zwartgekleurde lok in hun haar en een quasi-nonchalante . Wat de band wel kwalijk kunt nemen is dat Joey met het vehicel Lagwagon maar weinig experimenteert qua sound. En ergens vind ik dat eigenlijk helemaal niet erg. Waar veel bands, als de jaren gaan tellen, hun ruwe randje verliezen blijven de nummers van Lagwagon altijd snel en melodieus. De nummers op deze EP vind ik overigens niet uit de toon vallen bij andere releases, en liedjes als No Little Pill en vooral Errands zijn direct toegevoegd aan mijn lijstje all-time favorieten. Mijn vermoeden is overigens dat er hierna nog één volledige plaat komt, een live-DVD en dat het dan echt over is.