Het is een running gag op de diverse fora waar ik over muziek discussieer. Ik heb het daar, als ik het als liefhebber van het genre over het genre heb, vooral over symphorock. De oude spelling. Want ik ga pas symfo- of progrock gebruiken als het genre zich eindelijk eens gaat vernieuwen en niet blijft navelstaren naar de groten uit de jaren zeventig. Want laten we eerlijk zijn, wie zit er, na Supper’s Ready eigenlijk nog te wachten op een epic van meer dan 20 minuten. Die bij de meeste bands ook maar drie aan elkaar geplakte, veelal matige, nummers zijn. Heel eventjes, in de jaren tachtig, dacht ik dat It Bites de brug ging slaan, maar zij stortten na Calling all the Heroes ook in elkaar. Een glimp in het duister was de remixplaat van The Positive Light, maar als er toch één plaat door Marillionfans verketterd is…
Maar dames en heren symfo/progvriendjes en andere muziekliefhebbers, u leest het goed! U las zojuist de woorden symfo en prog! Want we denderen de moderne tijden in! De heren van Frost gaven al een voorzetje, de heren en dame van Pure Reason Revolution koppen de bal in. En hoe! Het is een wereldgoal! Amor Vincit Omnia, liefde overwint alles, is die combinatie van prog, pop, electronic, een vleugje industrial en wat grunge! En het is dansbaar! Wat heet, je kunt er niet stil bij blijven zitten. Geen moment! Ze noemen zelf als invloeden ELO,
mij=Superball / CNR