Rotterdam, zaterdagavond 11 april. Het lijkt wel alsof de stad voor de tweede keer in nog geen honderd jaar opnieuw opgebouwd moet worden. Tussen de vele wegafzettingen en bouwputten door kom ik toch nog soepeltjes terecht in een grote en ruime parkeergarage, precies onder de welkomsttentjes van Motel Mozaïque op het Schouwburgplein. Een prima begin van mijn eerste MoMo-ervaring. Als ik even later op de Nieuwe Binnenweg dan ook nog een terrastafeltje zie staan waarop de hoes van New Order’s Movement is geschilderd, kan de stad wat mij betreft helemaal niet meer stuk.
mij=Door: Blink. Foto's: Riny & Reinier
Tien minuten later blijf ik nog even in de mood als vlak voor het concert van Wildbirds & Peacedrums Blue Monday uit de speakers knalt. De band van zangeres Mariam Wallentin en drummer Andreas Werliin lijkt zojuist het muzieklokaal van een lagere school te hebben leeggeplunderd, want met uitzondering van de triangel lijken alle slagwerkinstrumenten aanwezig. Andreas beperkt zich tot drums en xylofoon, terwijl Mariam tijdens het zingen allerlei andere attributen aftuigt. Wat een vreselijk leuk mens die Mariam, vooral als ze in de weer gaat met een soort vierkante harp en tegelijkertijd ook nog probeert te zingen. Haar gestamp en gestuntel met de microfoon is aandoenlijk onhandig. In een van de laatste nummers zingt ze 'Don't go, you see I'm lost without your rhythm.' Het lijkt een mooi eerbetoon aan haar enige bandgenoot en echtgenoot. Erg leuke en vooral sympathieke opener van deze zaterdagavond.
Na Wildbirds & Peacedrums is het maar enkele meters naar de andere zaal van Lantaren/Venster, waar de 19-jarige Selah Sue uit Leuven op het punt staat te beginnen. Alleen met gitaar weet ze Amy, Duffy èn Adele perfect te benaderen met haar liedjes over – naar eigen zeggen – hoe je van jezelf kunt gaan houden. De zangeres, die eigenlijk gewoon Sanne heet, heeft een schitterende stem, maar haar teksten blijven nog wel zo nu en dan een beetje hangen op een getergd-tienermeisje-niveau. En die te voor de hand liggende cover van Valerie had ook niet echt gehoeven. Toch weet ze het publiek volledig voor zich te winnen. Vooral de hese snik in haar stem is schitterend en ik wil haar dan ook hierbij een eeuwigdurende verkoudheid toewensen.
Hele andere koek is inmiddels aan het spelen in de tweede zaal van Lantaren/Venster. De drie mannen van Woods maken een soort rammelende surfpop die de zaal niet echt weet te boeien. De zanger ziet er uit als Bill Gates rond de tijd dat hij MS-DOS aan het uitvinden was en draagt bootschoenen die zelfs de Schoenenreus niet meer zou durven te verkopen. Het is studentikoze lulligheid ten top. De hoge, iele stem van de übernerd begint al snel op de zenuwen te werken, dus hoog tijd om op pad te gaan naar een andere locatie.
In de Basement van Watt pik ik nog net de laatste nummers mee van Health, een nieuwe band uit Los Angeles. De zaal is afgeladen vol, maar de energie en het zweet van de bandleden reikt tot ver achterin de zaal. Wat een act! Zelden een band zich zo compleet zien geven. Een gigantische bak herrie natuurlijk, maar met zoveel energie en overgave gebracht dat het in ieder geval bij mij een enorme indruk achterlaat. Perfecte locatie ook voor dit soort bands, die lage kelder van Watt.
Van LA 2009 hoef ik maar een trap op te lopen om dertig jaar terug in de tijd te stappen naar het Manchester van eind jaren zeventig. A Certain Ratio werd namelijk in 1977 opgericht en was – na Joy Division – de tweede band die door Tony Wilson voor zijn Factory-label werd gestrikt. De eerste single verscheen in 1979 en de band heeft naar eigen zeggen inmiddels zestien albums uitgebracht. In de minuten voor het concert probeert de DJ van Watt de sfeer van de Haçienda op te roepen en dat lukt aardig. Voor het optreden zelf houd ik mijn hart vast, zeker gezien de wanvertoning van oud-labelgenoten Section 25 en Peter Hook enkele maanden geleden in Oss. Gelukkig valt het alleszins mee. De band is goed op elkaar ingespeeld en de strakke ritmesectie krijgt zelfs wat beweging in het publiek. Ook leuk is de gitarist, die tijdens het hele optreden eigenlijk continu het openingsriedeltje van Kiss van Prince herhaalt. Funk heet dat, geloof ik. De vlakke zang doet wel wat gedateerd aan, maar dit wordt ruimschoots goedgemaakt door de achtergrondvocalen van Denise Johnson, een levende legende die in het verleden al platen van de Happy Mondays en New Order wist op te leuken. Beetje onnodig is de cover van Joy Division's Heart & Soul, omdat alle subtiliteit van dat nummer door de drummer wordt weggeramd. Tijdens het concert sta ik achter de geluidsvrouw van de band, een dame op leeftijd die met leesbril op nog net alle knopjes weet te vinden. Er worden zelfs foto's van deze bijna-bejaarde geluidstechnicus genomen!
In de kelder van Watt is de band Mi Ami uit San Francisco inmiddels begonnen met een waanzinnige set. De zanger staat op blote voeten als een keffend hondje van alles in de microfoon te gillen en tovert ondertussen de ene na de andere krankzinnige solo uit zijn gitaar. Het is punk met een extreem hoog gepielgehalte en de zaal loopt dan ook snel leeg. Op de trap naar beneden zag ik al verdwaasde blikken van mensen die keken alsof ze zojuist een geest hadden gezien. Met eenzelfde blik verlaat ik ook zelf na een kwartier de zaal. Mocht File Under nog door rebellerende pubers worden gelezen, koop een cd van deze gasten en je hebt je ouders binnen no time compleet op de kast.
Hoogste tijd voor wat rustiger vaarwater. Na een korte wandeling naar de Schouwburg is het dringen geblazen bij de kleine zaal, waar het Zweedse Marching Band speelt. De band speelde ook al in januari op Eurosonic en hun debuut Spark Large kwam vorige maand in Nederland uit bij Excelsior. Waar het op plaat allemaal erg lekker en fris klinkt, met sterke melodieën en samenzang die doet denken aan The Shins en Belle & Sebastian, is het live gewoon ronduit saai. Er is in de ongezellige vierkante zaal geen enkele klik met het publiek en er ontstaat al snel een omgekeerd gedrang, richting uitgang.
Hopelijk is het vertrekkende publiek vervolgens niet op een zitzak in de foyer van de Schouwburg blijven hangen, omdat in de grote zaal inmiddels een magistraal optreden is begonnen van een ander stel Zweden: Loney Dear. De band rond singer-songwriter Emil Svanängen weet met een glashelder geluid en perfecte zang de grote zaal muisstil te krijgen. De charismatische zanger krijgt de zaal zelfs zo ver om een van zijn nananana-melodietjes mee te zingen en met zijn Damien Rice-achtige uithalen laat hij een diepe indruk achter op de (in zijn woorden) 'Rotterdamians and travellers'. Ook de lichtshow in de Schouwburg werkt mee en het optreden van Loney Dear zorgt wat mij betreft in ieder geval voor het onbetwiste hoogtepunt van deze tweede avond Motel Mozaïque.
