Het is alweer een tijdje geleden dat ik ‘m zag, maar het klopt toch dat Juno in de naar haar vernoemde film een liedje zingt? Speelt haar tictac-minnende Beck-look-a-like vriendje er niet gitaar bij? Zo schattig klinkt Now, Now Every Children ook in opener “Not One, But Two”. Althans, het eerste gedeelte van het nummer, waar de belletjes klingelen, want na anderhalve minuut wordt de distortion-knop opengedraaid voor een stukkie shoegazen. Dan gaat de band richting de muziek van Asobi Seksu, ook niet verkeerd. De bandnaam is voorlopig toepasselijk. Youngsters Cacie (zang/gitaar) en drummer Brad begonnen in de laatste jaren van high school samen liedjes te schrijven, nadat ze elkaar in de lokale fanfareband waren tegengekomen. Hun eerste zelfgeknutselde release was niet meer dan een examenfeestcadeautje, maar al snel begonnen de fans op MySpace toe te stromen, nog voordat ze ook maar een concert hadden gegeven. Het fanfareband-verleden van de little drummer boy laat z’n sporen na. De ritmes marcheren het merendeel van de tijd verslavend rudimentair, dreinend als de imaginaire sixties van de Raveonettes. Orgels en andere toetsen vullen de gaatjes veroorzaakt door de mierzoete stem van Cacie. Een combinatie die dan weer aan Mates of State doet denken, waarmee haast automatisch de melodieën van Pinback niet ver weg meer zijn. “In My Chest” is daarvan een aardig voorbeeld, maar dit is niet echt een album waar je nummers uit hoeft te lichten. Cars (ik dacht eerst dat de band zo heette) is over de gehele linie zowel vederlicht als geslaagd.
mij=Tapete / Sonic