Op haar debuutalbum Jewellery laat Micachu horen dat er muziek zit in een stofzuiger. Mica Levi, zoals de Londense eigenlijk heet, laat geen mogelijkheid onbenut om het geluid te krijgen waar ze naar op zoek is. Verwacht op haar album dan ook geen standaard popliedjes, maar dwarse, experimentele nummers waarbij geluiden en texturen belangrijker zijn dan makkelijk in het gehoor liggende melodietjes. Toch klinkt het geheel verdomd aanstekelijk.
Voor de productie wist Micachu elektronica goeroe Matthew Herbert te strikken. Aanvankelijk werken zij met z’n tweeën aan het album, maar halverwege de opnamen voegen Raisa en Marc zich bij Micachu. De drie kennen elkaar van het conservatorium. Sindsdien gaat het trio verder onder de naam Micachu & The Shapes.
mij=Interview & foto's: Reinier
Hoe is de samenwerking met Matthew Herbert tot stand gekomen?
Mica: “Ik kwam Matthew tegen bij een optreden van Muse. Ik had m'n demo-cd bij me en die heb ik hem gegeven. Daar heeft hij naar geluisterd en hij vond het leuk, zodoende.”
Vervolgens gingen jullie met z'n tweeën aan de slag.
Mica: “Toen ik begon met opnemen had ik niet echt een plan. Ik had ook niet de ambitie om dit voor m'n werk te doen. Ik ben met Matthew thuis nummers gaan opnemen. Halverwege de opnamen zijn we met de band van start gegaan en zijn we met z'n drieën nummers gaan schrijven. We willen nog veel meer als band doen. Op het volgende album gaan we alles samen doen. Dat gaat goed worden.”
Je bent klassiek geschoold muzikant, maar je hebt voor de popmuziek gekozen. Waarom?
Mica: “Weet ik niet, dat is iets natuurlijks. Popmuziek is ook muziek, alleen is de instrumentatie en de omgeving waarin het wordt gespeeld anders. Ik denk dat de essentie van muziek schrijven en maken altijd hetzelfde is: het levert goede muziek en slechte muziek op.”
Marc: “We steken net zoveel moeite in het schrijven popmuziek, maar voor orkesten moet je alles uitschrijven en uitleggen wat je bedoelt. Dat zou het grootste verschil wel eens kunnen zijn, want binnen een band hoef je niet alles helemaal uit te werken.”
Je hebt een stuk geschreven voor het London Philharmonic Orchestra.
Mica: “Ja, dat was voor een project voor jonge componisten, waar ik bij betrokken was. Het orkest heeft een composer in residence, Marc-Anthony Turnage. Hij heeft een project opgezet om jonge musici meer bij klassieke muziek te betrekken. Daarvoor gaat hij alle conservatoria af om te ontdekken wat er gaande is, waar studenten mee bezig zijn. Turnage heeft zelf ook een geweldige plaat uitgebracht, Blood on the Floor. Dat album gaat over zijn broer die aan een heroïneverslaving is overleden. Erg interessant album. Het is meer jazz fusion dan klassiek, maar erg smaakvol gedaan. Het is niet van die cheesy fusion.”
Op jullie MySpace-pagina noemen je Harry Partch een belangrijke invloed. Kun je meer over hem vertellen?
Mica: “Ik kwam een keer een cd van hem tegen in een platenzaak en ik vond het te gek. Zijn muziek is behoorlijk vreemd.”
Marc: “Hij heeft een hele andere kijk op harmonie.”
Mica: “Hij schreef bijvoorbeeld alle noten in een interval tussen twee tonen uit. Als je die noten speelt krijg je een beetje wazig effect. Het klinkt dan alsof je een kromgetrokken plaat afspeelt. Hij bouwde ook zijn eigen instrumenten die hij voor zijn stukken gebruikte. Hij was aardig gestoord, helemaal bezeten van muziek. Ik vraag me af of je in deze tijd nog iemand als hem tegenkomt.”
Waar zijn jullie nog meer door beïnvloed?
Mica: “Dance, hiphop… maar eigenlijk het meest door de bands waarmee we spelen.”
Marc: “Ik denk dat binnen de band elektronische muziek het genre is dat ons bindt. Voor de rest hebben we alle drie een behoorlijk verschillende muzieksmaak, maar dat is ook gezond.”
Mica: “Het komt volgens mij niet vaak voor dat je in een band zulke verschillende muzikale voorkeuren tegenkomt.”
Je vertelde eerder dat het niet je ambitie was om op deze manier je brood te verdienen…
Mica: “Het was wel de bedoeling om een baan in de muziek te vinden, want ik kan niets anders. Maar ik had me voorbereid op een of ander rotbaantje, omdat er in de muziek bijna geen werk te vinden is.”
Is het nu wel je ambitie om te kunnen leven van waar je nu mee bezig bent?
Mica: “Het zou een luxe zijn om alleen met muziek bezig te kunnen zijn en verder niets anders. Dat zou ideaal zijn, maar we zien wel hoe het loopt. Uiteindelijk doen we het uit liefde voor muziek, geld speelt daarin een ondergeschikte rol.”
Marc: “Maar we zitten nu wel in een bevoorrechte positie, dat we heel misschien ooit ons geld kunnen verdienen met wat we nu doen.”