Het Amerikaanse Foreign Born gaat, zoals alle goede popbands, als ‘n spons te werk. De liedjes op Person To Person klinken aangenaam bekend. Nog belangrijker is dat ze vrijwel alle tien prima zijn. Enkel tijdens de laatste twee nummers is de schwung er wat uit. Opener “Blood Oranges” heeft het geluid van Wild Beasts. De zanger klinkt een stuk minder bijzonder, maar hij sneert lekker. “That Old Sun” is mijn favoriete nummer, wellicht omdat ik ‘r laatst al een heel weekend R.E.M. als huiswerk op had zitten. Het jangly mandoline-achtige riffje is het meest catchy moment van ‘t album, het enige wat er nog in de buurt komt zijn de uitgelaten marching band-ritmes van “Winter Games”. “Early Warnings” is ‘t inkoppertje van de plaat. Wat is hip? Afrika. En inderdaad, ook een prima incarnatie van Vampire Weekend behoort hier tot de mogelijkheden. Het label van dienst, Secretly Canadian, geeft zelf hoog op van de anthem-kwaliteiten van de band. Dat hoor ik zelf alleen in het Killers-achtige “Can’t Keep Time”. Voor stadionrock zijn de vocalen echter toch wat te weird. Foreign Born is meer een radiovriendelijke versie van Canadezen als Arcade Fire en Sunset Rubdown. En om er nog eentje te doen om ‘t af te leren: ook The Veils zijn in de wat bluesy downer-momenten niet ver weg. Door al die namedrops verdwijnt ‘t zicht op de band zelf wat en dat is dan ook een van de problemen hier. Wellicht is ‘t allemaal net wat te anoniem om succes te oogsten, of de weg naar ‘t hart te vinden. Dat geldt wat mij betreft zelfs voor bandnaam, hoesje en teksten, die wel heel vaak over een dooddoener als ‘t weer lijken te gaan. Op een negatieve noot eindigen zou echter onterecht zijn, daarvoor heeft Foreign Born al teveel klasse in huis. Nu nog wachten tot ze écht los gaan.
mij=Secretly Canadian / Konkurrent