Het Amerikaanse Birds Of Prey is strikt genomen eigenlijk niet meer dan het hobbybandje van leden van Alabama Thunderpussy, Municipal Waste en Baroness. Niettemin wordt met The Hell Preacher alweer het derde werkstuk afgeleverd en hoewel de 13 nummers van elke originaliteit gespeend zijn, hapt het geheel even gemakkelijk weg als een smaakvol geserveerde quiche lorraine. Het uit duizenden herkenbare geluid van deathrollers Entombed wordt op onverholen wijze in de muzikale escapades geīntegreerd, maar Motörhead ligt eveneens op de loer in een stil hoekje, evenals invloeden vanuit de southern rock en hardcore sector. Birds Of Prey weet al deze invloeden tot een smeuīge brij van dampende rock, vuige death metal en gruizige sludge te verwerken. De muziek klinkt ongemeen groovy en de agressiviteit spat er aan alle kanten vanaf als rond vliegende spaanders van dor hout in een hoog oplaaiend vuur. Dit is bepaald geen voer voor tere zieltjes en zal menige buur de stuipen op het lijf jagen wanneer het volume naar een angstwekkende hoogte wordt gejaagd die bepaald geen goed zal doen aan de conussen van de er door geteisterde speakers. Of de woeste klanken zullen beklijven, valt evenwel zeer in twijfel te trekken vanwege het reeds aangehaalde gebrek aan originaliteit, maar goed, dat mag de pret geenszins drukken, want een hoog ‘aha’ gehalte kan, mits goed gebracht, zeker muzikaal genot verschaffen en dat is precies wat Birds Of Prey doet.
mij=Relapse / Rough Trade