Na een uitverkochte arena-tour en twee maal als voorprogramma van Coldplay in Wembley te hebben gestaan – Chris Martin is fan – heeft Fascination Records de meiden van Girls Aloud een jaartje rust gegund. Voor groepslid Cheryl Cole is die rust echter ver te zoeken. Mede dankzij haar empathische optreden als jurylid in X-Faxtor UK is ze inmiddels uitgegroeid tot de nation’s darling. Een mooi moment om in te cashen op haar populariteit door middel van een solo-album. De adequate voorloopsingle “Fight For This Love” knalde van niets op één in de Britse charts. Het door hitproducers Kipner en Wilkins geschreven Robyn-esque nummer blijkt echter een van de weinige geslaagde tracks van het album 3 Words, dat verder voornamelijk gevuld is met slappe pop/R&B/dance-kliekjes. Hoofdschuldige is Will.I.Am die blijkbaar nog vijf nietszeggende flutnummers over had die zelfs de matige recente Black Eyed Peas niet haalden. De op zich dappere en bewuste keuze om niet met producersteam Xenomania te werken en daarmee niet te veel als Girls Aloud light te klinken, pakt dus helaas niet zo best uit. Niet dat het de verkoopcijfers zal beïnvloeden, maar ik had het graag anders gezien. Ik durf eerlijk gezegd mijn hoop niet te vestigen op het aankomende solo-album van haar collega Nadine Coyle. Ik vrees namelijk dat de Mariah Carey in haar zal ontwaken.
Een stuk beter geslaagd is het tweede album van labelmaatjes The Saturdays die hun kansen schoon zien nu Girls Aloud op vakantie zijn en de Sugababes na het vertrek van Keisha de draad volledig kwijt lijken te raken. Met hun vorig jaar verschenen debuutalbum Chasing Lights stonden deze vijf dames nog duidelijk in de schaduw van hun grotere zussen. Uitschieter op dat album was het ijzersterke “Up”, wat bij mij te boek staat als een van de allerleukste meidenpop-singles van de afgelopen jaren. Hoewel op nieuweling Wordshaker dat niveau nergens wordt behaald, weet dit album over de gehele linie wat meer te overtuigen. Gelukkig weten The Saturdays dat je voor de puntigste (electro-)pop nog steeds het beste in Scandinavië kunt shoppen. Zoals altijd blijkt het hoge sacharine-gehalte van de ballads het zwakste punt van dit soort meidengroepen, hoewel de geslaagde powerballad “Here Standing” het tegendeel bewijst. Het is nog maar de vraag of The Saturdays met het sympathieke Wordshaker erin zullen slagen om uit die eerdergenoemde schaduw te kunnen treden. Ze zullen zich moeten haasten, want in de vorm van het veelbelovende trio Girls Can’t Catch staan in mijn ogen kansrijke kapers op de kust.
Wat betreft die kapers kun je het echter nog slechter treffen. Vraag maar aan Annie Lilia Berge Strand, die de releasedatum van haar tweede album door Island steeds maar verder zag uitgesteld. Ze was het uiteindelijk meer dan beu, vertrok met de mastertapes onder haar arm en ziet nu pas kans Don’t Stop uit te brengen. Ondertussen moest ze lijdzaam toezien hoe bijvoorbeeld La Roux, Little Boots en Lady Gaga hun claim to electropop-fame maakten. Hoe onterecht zou het zijn als Annie’s tweede onopgemerkt blijft. Don’t Stop is namelijk niets minder dan briljant. Voor de opvolger van het door de internationale muziekpers veelvuldig bewierookte Anniemal ging ze voor een aantal tracks de samenwerking aan met Xenomania: een match made in heaven, luister maar eens naar de huidige single “My Love Is Better” (met Alex Kapranos op gitaar). Maar ook de bijdrages van Paul Epworth (u weet wel, van die fijne Phones-edit van Bloc Party‘s “Banquet”), Richard X en Timo Kaukolampi zijn meer dan prima. Laatsgenoemde werkte onder andere mee aan het sfeervolle “Marie Cherie”, waarin Annie op heerlijke wijze afdrijft richting Saint Etienne. Het is te hopen dat het gerommel met een platenmaatschappij niet ten koste gaat van het in mijn ogen meer dan verdiende succes van deze Noorse popprinses.
mij=Fascination / Polydor & Smalltown Supersound