Behalve om op File Under iets te melden over de te bespreken cd in kwestie, corrigeer ik ook heel veel stukjes van anderen: vaak taalkundig en soms inhoudelijk. Zo lees ik ongemerkt, al kost het de nodige tijd, veel stukjes. Op het moment dat ik dit schrijf heb ik net een bijna foutloos stukje van Storm nagelezen van PG.Lost, waarin Storm het heeft over de gebaande paden van de post-rock. De cd die ik hier bespreek Baby Darling Doll Face Honey van het Engelse Band Of Skulls heeft niets met post-rock te maken, maar wel alles met die gebaande paden. Luister maar eens naar de eerste twee tracks “Light Of The Morning” of “Death By Diamonds And Pearls”. Deze klinken ongelofelijk vet en knallen je speakers uit, maar wat doen ze mij verschrikkelijk veel denken aan The White Stripes. Toch is het kennelijk een bewuste keuze om deze nummers vooraan te zetten, want ondanks dat het vooral vuige garagerock blijft, komen er laten meer referenties in mij op. Zo moet ik bij “Bomb” aan The Kills denken. De band van doodshoofden is in het bezit van een fantastische zanger (en gitarist) Russel Marsden, maar heeft met de ook niet slechte zangeres (en bassiste) Emma Richardson zoveel afwisseling in huis die ze door het album goed inzetten (hij solo, soms zij solo en ook samen in een duet). Als het tempo omlaag gaat zoals in de nummers “Impossible” en “Cold Fame”, zie ik Bono al voor me staan. Nee, die is niet van de garagerock, maar de Band Of Skulls zoekt voorzichtig naar een andere weg. Overigens doet Bono niet echt mee, maar het had gekund. Baby Darling Doll Face Honey kan ik dan ook niet anders betitelen, mede door de sterke productie, als een vette energieke plaat. Maar ondanks dat er wel naar andere wegen gezocht wordt, komt het me allemaal te bekend voor. Of zou ik simpelweg teveel cd’s horen?
mij=You Are Here / Ada / Rough Trade
je hoort teveel cds!