Het is de ochtend na de val van Balkenende IV en Den Haag wordt wakker met een politieke kater. Als ik in een kroeg in Den Haag de hand schud van Steven Ansell, de drummer/zanger van Blood Red Shoes, blijkt al snel dat hij geen idee heeft over wat er die nacht op enkele honderden meters afstand heeft plaatsgevonden. ‘Geen regering meer? Wow, let’s party in the streets, what the fuck are we doing here?’.
We blijven toch maar rustig zitten en Ansell legt uit dat ze net zijn aangekomen uit Japan en dat bandgenote Laura-Mary Carter met een enorme jetlag op haar hotelkamer ligt. Halverwege belt ze op om zich af te melden voor de interviews en het is leuk om te zien hoe Ansells ogen oplichten als hij haar spreekt. Het zit wel goed tussen die twee.
mij=Interview: Blink
Heb je zelf nooit last van jetlags of vermoeidheid?
'Jazeker, soms als ik echt al dagen achter elkaar moe ben dan voelt het alsof iemand gewichten aan mijn armen heeft gehangen tijdens het spelen. Gelukkig zorgt de adrenaline tijdens een show er meestal wel weer voor dat het goed komt.'
Ons land zat vannacht in een politieke crisis, houden jullie je bezig met politiek?
'We zijn wel mensen met politieke ideeën maar stoppen ze niet echt in de muziek. Mijn vorige band was wel heel erg gericht op politiek, maar bij Blood Red Shoes past het gewoon niet echt. Ik ben afgestudeerd in filosofie en ben vooral ge�nteresseerd in de concepten van politiek. Laura zat vroeger in een sterk feministische band en heeft uitgesproken ideeën over de positie van vrouwen. Het komt wel terug in de muziek maar voornamelijk conceptueel in de teksten.'
Zijn de teksten op jullie nieuwe album Fire Like This anders dan op jullie debuut?
'Het nieuwe album is absoluut meer reflectief dan ons vorige album. Er zit minstens zoveel boosheid in de nieuwe plaat, maar het is meer naar binnen gericht. De boosheid is beter uitgedrukt, iets minder voor de hand liggend, minder schreeuwerig. Aan het nieuwe album lag net als bij het debuut veel ontevredenheid en frustratie ten grondslag, maar er is iets beter over nagedacht. De teksten zijn minder direct en abstracter. Op ons debuut was een nummer als “It's Getting Boring by the Sea” eigenlijk een heel simpel statement: we haten het hier, we hebben er genoeg van en willen weg.'
Er lijkt ook iets meer twijfel in de teksten van het nieuwe album te zitten?
'Absoluut. Op het eerste album zat een soort opwinding die op het nieuwe album minder sterk voelbaar is. Toen we eind 2008 terugkwamen van een tour trad er een soort wanhopige twijfel in over het nut van de band en de rol van jezelf als persoon. Thuiskomen na een tour is een heftige ervaring, je wordt dan behoorlijk op jezelf teruggeworpen. In zo'n periode ontstond dit nieuwe album. Een tijd van veel twijfel en onzekerheid over onszelf.'
Schrijven jullie de teksten en nummers altijd samen?
'Ja, meestal wel. Soms heeft Laura-Mary een tekst geschreven die dan meteen helemaal goed is, maar het komt ook voor dat we samen aan teksten en nummers gaan zitten sleutelen. Laura-Mary schrijft dan een paar regels die bij mij bepaalde dingen oproepen zodat ik een paar regels schrijf en zo ontstaat een tekst echt vanuit twee gedachten. De teksten komen sowieso altijd pas als de melodie helemaal klaar is. Een groot verschil op dit nieuwe album is dat we elkaar inmiddels zo goed kennen dat we kritiek accepteren van elkaar. Dat was bij het eerste album nog niet echt het geval.'
Wat zijn volgens jou verder grote verschillen tussen Fire Like This en jullie debuut?
'Voor mij is de grootste verandering ten opzichte van het vorige album de zang. Op het eerste album zijn we vooral aan het schreeuwen, maar we zijn nu zeker genoeg om echt te zingen, ook onafhankelijk van elkaar. We hebben meer vertrouwen in onze eigen stemmen gekregen. Een goed voorbeeld is “When We Wake”, een rustig nummer en mijn favoriete track van het album. Volgens mij is het de meest eerlijke en gevoelige track op het album.'
Is dat de richting die je de band op ziet gaan?
'Ja, dat zou kunnen, ook al vind ik het lastig om te zeggen dat we een bepaalde richting inslaan. Onze favoriete nummers zijn “When We Wake” en “Colours Fade” en dat zijn beide iets rustigere nummers. Het zou zo eens kunnen zijn dat dat ons toekomstige geluid wordt. “When We Wake” gaat trouwens over de oma van Laura-Mary die stokoud is en zit te wachten op haar dood. Ze is erg alleen en heeft eigenlijk niets of niemand meer om voor te leven, daar gaat dit nummer over.'
Denk je zelf dat er nog potentiële radiohits op het album staan?
'De nummers “Light It Up” en “Don't Ask” zijn redelijk commercieel, maar ik hoop niet dat we ooit in hetzelfde rijtje worden gezet als een vreselijke kutband als The Ting Tings. Ik vind het wel leuk als onze muziek op de radio te horen is, maar niet ten koste van alles.'
Je bent zelf ook actief als producer, hoe bevalt dat?
'Ik heb inderdaad twee nummers geproduceerd voor een bevriende band: Peggy Sue. De platenmaatschappij vond die nummers de hoogtepunten van het album en dat was echt te gek om te horen. Eerlijk gezegd deed ik maar wat, het waren vooral kleine tweaks aan de nummers. Bij het opnemen van onze eigen albums heb ik continu goed opgelet wat onze producer deed en dat proberen na te spelen. Ze hebben me al gevraagd hun hele nieuwe album te produceren en dat is een heel leuk compliment.'
Houd je nog bij hoeveel optredens jullie hebben gedaan?
'Volgens mijn laatste schattingen zeker 450 shows en het lijkt erop dat we in hetzelfde tempo doorgaan dit jaar. Ik denk ook dat onze muziek live het beste tot zijn recht komt.'
Probeer je je drumtechniek nog te verbeteren?
'Ik oefen nooit, maar ik kan wel enthousiast worden als iets nieuws me plotseling lukt. Bij ons eerste album had ik bijvoorbeeld net ontdekt dat ik een discobeat kon spelen. Wow! Bij het nieuwe album heb ik alleen ontdekt dat ik niet continu alleen maar hard en snel hoef te spelen. Ik kijk bij andere bands wel altijd naar de drummer. Echte helden heb ik niet, maar ik vond John Davis van de inmiddels verdwenen band Q And Not U, een unieke drummer. Niet vanwege de technische kwaliteiten maar vooral door zijn originaliteit.'
Als ik hem vraag op welke festivals Blood Red Shoes dit jaar te zien zal zijn, lacht hij. Op internet heeft hij al gelezen dat de band voor Glastonbury en Lowlands is geboekt, maar zelf weet hij nog helemaal van niets. Toch moet het wel heel raar lopen als de band niet op deze festivals te zien zal zijn. Het zou naar mijn mening in ieder geval niet meer dan terecht zijn.