Ik heb geen dure stereo. Een tweedehands Technics-setje, met een paar oude luidsprekers. Er komt fatsoenlijk geluid uit. Ik draai mijn muziek toch niet hard en ik ga er niet speciaal voor zitten, dus ik hoef geen fancy spul. Ik heb meer geïnvesteerd in de software, dan in de hardware. Maar bij sommige cd’s komt mijn stereosetje toch wat tekort. Zo mis ik bij Dead Wave, de debuutplaat van Kyte eigenlijk een rookmachine. Kyte heeft namelijk de effectenbak van The Edge gejat en de synthesizers die Simple Minds gebruikten om Once Upon a Time op te nemen. Het galmt dan ook als in een degelijke kathedraal op Dead Waves. En met een beetje rookmachine kun je sfeer lekker verhogen. Het is pathetiek met de hoofdletter P. Lagen en lagen toetsen, aangevuld met een trage drum en af en toe een licht aangezet drumcomputertje. De gitarist slaat niet veel aan, maar laat het echo-echo-echo-apparaat gieren alsof het een lieve lust is. Een soort van post-rock variant van elektropop. Een vorm van elektropop die flippert tussen een trage The Postal Service en jaren tachtig giganten (Münchener) Freiheit. Want eerlijk, toen ik Dead Waves voor het eerst hoorde had ik er wat op willen zetten dat Kyte een Duitse band was, vooral vanwege het accent van zanger Nick Moon. De band komt echter uit Leicestershire, midden Engeland. En aan diezelfde Duitse band doen ze overigens ook denken als ze van het dunne randje der pathetiek afkukelen en in de jaren tachtig elektropopval lopen, met wel hele platte synthesizerlijnen en cliché drumcomputers in enkele nummers. Die tijd hadden we toch gehad, dacht ik. Maar ergens zou het ook zomaar kunnen dat dat nu juist de band succes gaat brengen, want de wegen der hitparades zijn ondoorgrondelijk. Maar anyway, Dead Waves is voor een debuut een goede plaat en die twee platte singles zien we wel door de vingers. Als we die nog zien in de rook…
mij=Kids / Ada / Rough Trade