‘Hello, greetings and welcome, welcome to a new beginning’, zegt een man bij aanvang van het vierde album van het New Yorkse folktronica-duo The Books. De vertrouwde elementen zijn meteen weer aanwezig, nieuw begin of niet. Fascinerende gesproken woord-samples geserveerd op een bedje van elektronische manipulaties en akoestische snaren. Opener “Group Autogenetics I” zet de toon voor een album vol bizarre flarden uit meditatie-cursussen, iets wat eerder al fantastisch werkte op “It Never Changes To Stop”, het beste liedje van hun vorige album Lost and Safe. Het curieuze is dat de nieuwe plaat, ondanks het koor van stemmen dat bezweert dat er ‘more space to relax’ is, muzikaal aanzienlijk wilder, om niet te zeggen lawaaiiger is. Opmerkelijk vaak wordt er zelfs een four to the floor-beat ingezet, die de boel bij elkaar moet houden. Het lijkt een trend dit jaar, denk maar aan het nieuwe werk van Four Tet en Caribou. In het irritante “I Am Who I Am”, dat klinkt als een abstracte verklanking van de Formule 1, weet het duo zelfs als Boys Noize te klinken. Het is lang wachten op de vertrouwde melancholische melodieën. Pas halverwege klinkt in “Chain Of Missing Links” een gitaartokkel die het predicaat ‘mooi’ verdient. Het is laat, maar net niet té laat. Gedurende de tweede helft revancheren The Books zich. Met mooiere melodieën als begeleiding wordt de luisteraar als vanouds bij de keel gegrepen en krijgen de goeroes, stalkers en kinderen een diepgang die ze eigenlijk niet hebben. Nick Zammuto opent ook zelf de mond, voor het mooiste liedje waarin hij ooit zong. “All You Need Is A Wall” heeft een Shearwater-achtige fragiliteit. Zou het toeval zijn dat juist daar ook de cello van zijn Nederlandse bandgenoot Paul de Jong voor het eerst echt schittert?
mij=Temporary Residence / Konkurrent