Pete Molinari – A Train Bound For Glory

Pete-Molinari_Train-Bound-For-Glory.jpgHet verbaasde me niks dat Pete Molinari een uitnodiging kreeg om op te treden in Later With… Jools Holland. Molinari heeft exact de juiste uitstraling en muziek. Hij ziet er uit als een typisch Engelse, maar zeer beschaafde popster van voor de rock ‘n’ roll-revolutie, inclusief de juiste tv-genieke looks. Hij beschikt over een paar goede one-liners en bovenal die prettige, rootsy, lekker in het gehoor liggende liedjes waar Jools Holland zonder moeite zijn pianoriedels bij kan laten horen. Waarmee ik overigens niets negatiefs wil zeggen, niet over Jools Holland en niet over Pete Molinari. Behalve dan dat ook A Train Bound For Glory wellicht net iets te braaf is. Van voor de r&b-boom dus. Maar elk liedje is raak, zijn gitaarspel is accuraat, de muzikanten met wie hij zich omringt vakkundig en zowel de hoes van zijn tweede cd, als de titels van zijn liedjes (“Willow Weep For Me”, “Little Less Loneliness”, “Heartbreak Avenue” en niet te vergeten de titeltrack) perfect passend in het tijdsgewricht waar hij zo graag had willen schitteren. Ware het niet dat Pete Molinari nog niet geboren was in de jaren vijftig. De koortjes (luister naar single en openingstrack “Streetcar Named Desire”) vallen in het bijzonder op: je ziet ze zo schitteren in de Ed Sullivan Show. Of misschien zijn ze nog beter op hun plek in een ouderwetse rock ‘n’ roll revue samen met land- en genregenoten als Imelda May en het trio Kitty, Daisy, and Lewis.


mij=Clarksville / Proper / Rough Trade

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven