Eigenlijk weet ik het nog als de dag van gisteren dat ik in 1983 cassettes opnam van het Duitse Loreley dat door het legendarische Duitse Rockpalast werd uitgezonden. De band die op dat festival de meeste indruk op mij maakte was U2, maar ook de Steve Miller Band zat vanaf die dag in mijn collectie. De cassetterecorder en de tape zijn er niet meer, maar de herinnering nog wel. Die herinnering bestaat eruit dat ik toch vooral de hits van de Steve Miller Band het meest geslaagd vond. Tegenwoordig veer ik nog wel op als op de radio een nummer als ″Fly Like An Eagle″ of ″Abracadabra″ voorbij komt, maar veel verder komt het niet meer.
Er is echter genoeg aanleiding om dit wel te doen. Allereerst was er sinds hun laatste release uit 1993 (Wide River) plots in 2010 een nieuw album met covers gevolgd met een heuse toer. Inmiddels is er zelfs een album met nieuw eigen materiaal. Het leek een prima reden voor de platenmaatschappij om de back catalogus eens bij te werken. Een drietal albums voorzien van een digicase en tekstboekje met een verhaaltje van journalist Joel Selvin bereikte onze burelen. Een prima reden om eens te kijken of deze de aanschaf waard zijn.
Allereerst ligt hier het uit 1983 afkomstige Live! met inderdaad livemateriaal. De cd is qua samenstelling niet anders dan de originele elpee. Geen bonustracks dus. Dat had van mij dan wel gemogen, vooral omdat nog geen veertig minuten aan opnames geen goede afspiegeling is van het concert. De geluidskwaliteit is echter prima en je kun horen dat de zevental muzikanten in vorm zijn. Hits als ″Gangster Of Love″, ″Livin´ In The USA″, ″Fly Like An Eagle″, ″The Joker″ en ″Abracadabra″ staan er uiteraard op en gezien mijn herinneringen aan het Rockpalast-concert is het eigenlijk een prima release door precies te geven wat je nodig hebt.
Op Live! staat geen nummer dat ook op het in 1984 verschenen Italian Xrays staat. Tijdens het Rockpalast-concert was er wel één nummer dat gespeeld werd, namelijk ″Out Of The Night″. Op Italian Xrays gaat er iets goed mis met Steve Miller Band. Miller mag lekker gaan snoepen in de digitale (Sony-) keuken die dan zijn opmars maakt. Allereerst wordt door de digitale mogelijkheden de bron (het liedje) uit het oog verloren. Zo staan er teveel instrumentale tracks op: een zwaktebod. Ook krijgen bepaalde instrumenten meer ruimte. Zo is er hier een keyboardspeler die ongetwijfeld vreselijk zijn best doet, maar het geluid behoorlijk gedateerd maakt. Dan heb ik het nog helemaal nog niet over het typische jaren tachtig drumgeluid. Je weet wel van die echoënde drumklanken dat wel wat heeft van een drumcomputer. Echt vreselijk. Het brengt de op zich wel prima in het Steve Miller Band-oeuvre passende nummers als ″Who Do You Love″ een doodsteek toe.
Gelukkig herstelt Miller zich, en is Wide River uit 1993, heel wat beter te pruimen. Het zou achteraf het laatste album zijn tot het in 2010 verschenen Bingo! Het zal geholpen hebben dat Ben Sidran, keyboardspeler uit de begindagen van de Steve Miller Band weer op het toneel verschijnt en behalve meespelen, schreef hij ook een aantal nummers. Hieronder het gevoelige ″Lost In Your Eyes″, een van de hoogtepunten van Wide River. Al schreef Miller zelf, samen met Chris McCarthy, ook een verdienstelijk liedje als ″Horse And Rider″.Voor een revolutionair geluid moet je ook op dit album niet bij Steve Miller zijn, toch is de sound uit duizenden te herkennen. De songs zijn veilig qua opzet, misschien net wat te klinisch opgenomen. Er is echter geen drum of keyboard meer die de boel om zeep helpt. Ook blijven de instrumentale stukken achterwege. Er staan er twee covers op, namelijk ″Stranger Blues″ van Elmore James en het afsluitende ″All Your Love″ van Otis Rush. Na dit album werd het dus lang stil rond Steve Miller. ´Wide River, carry me back home, to the place I love, that I call my own´.
mij=Edsel / Bertus
4 reacties