Junior Eats Alone

Uw File Under-verslaggever raakt al snel verdwaald in het spinnenweb van grachten dat Leiden heet. Na een rigoureuze omweg kom ik eindelijk aanwaaien bij de plaatselijke Plato. Hier doet Junior Eats Alone vanavond een instore optreden ter promotie van A Forest Without Trees. Deze plaat is een stuk gearrangeerder dan voorganger Love Will Only Slow Me Down, mede doordat toetsenist Michiel van Poelgeest en gitarist Rob Verbakel zich bij de band hebben gevoegd. De twaalf songs stromen door de naden die alternatieve rock, popmuziek en jazz-fusion van elkaar scheiden.
Als ik binnen kom speelt de band in een semi-akoestische setting, met drummer Bas Ernst op de cajon in plaats van een compleet drumstel. Toch valt het mij op dat Junior Eats Alone zelfs in een meer lo-fi vorm een aardig breed spectrum van geluid genereert. Zanger/gitarist Ron Verton roept een jonge klant tussen de nummers door toe: ‘Bij de J!’ Junior Eats Alone is vanavond duidelijk in een frivole bui. De bandleden maken volop geintjes, drinken een biertje en laten sommige liedjes over aan hun lot door middel van improvisatiespel en jams.

mij=Interview: Jasper
Als Ron en Michiel na afloop van het optreden bij mij aanschuiven, vertelt Michiel dat het instore optreden niet helemaal representatief was. 'Meestal kunnen we elkaar niet eens op het podium zien. Dan spelen we gewoon de stukken die we al maanden repeteren. Net als een toneelspeler die zijn teksten leert, zo precies willen wij die nummers neerzetten.' Ron: 'Daarom wijk je bij een optreden zoals vanavond er juist weer helemaal van af.'
#helpdennis
A Forest Without Trees kwam uit op 21 april op het lokale label Minderbinder Music. Om het album te promoten heeft Junior Eats Alone een uitgebreide PR-stunt bedacht. Via Twitter en andere sociale media dook uit het niets ene Dennis Roosevelt op. Dennis begon een lange zoektocht naar de oorspronkelijk titel plus uitvoerende van een toen nog onbekend soulnummer. Er werd zelfs een website opgericht: Helpdennis.nl. Diverse prominente muziekkenners die werden benaderd, waaronder Atze de Vrieze, Nico Dijkshoorn en Leo Blokhuis, waren ten einde raad. Michiel: 'Het balletje ging vanzelf rollen. Mensen bleven reageren en twitteren. Die olievlek werd telkens groter. Het bereikte een soort climax toen we op 1 april te gast waren bij Radio West en vervolgens bekend maakten dat het een grote grap was.'
Uit alle reacties kwam File Under-collega Guuzbourg nog het dichtst bij de waarheid:
@Guuzbourg: “Cortez weet 't niet. Git Hyper weet 't niet. Het Numero Label weet 't niet. Is het niet stiekem een eigen nummer, Dennis?
Dennis bleek een fictief personage te zijn, gecreëerd door de band zelf. En het nummer? 'Ron is op een bizarre, dronken nacht samen met Henri de oefenruimte ingedoken en hebben een Motown-achtige versie van “I Am Who I Am” gemaakt.', bekent Michiel. Ron spreekt lovende woorden uit naar zijn medebandlid, trompettist Henri de Mooij, bij het maken van een soulversie van een Junior Eats Alone-nummer. 'We hebben die bewuste avond een stapeltje Motown cd's meegenomen naar de oefenruimte. Henri is echt iemand die de kwaliteit heeft binnen vijf minuten te horen welk nummer van ons het meest geschikt is. Binnen een kwartier was de basis gelegd. Het is echt fantastisch.' Het drijfveer achter zo'n PR-stunt is natuurlijk zo veel mogelijk aandacht genereren. Is het uiteindelijk ook succesvol geweest? Michiel verwacht dat het pas vanaf de cd-presentatie op 21 april zijn vruchten gaat afwerpen. 'Het moet nog even door, zeg maar.'
Hoe het ook verder uitpakt, Junior Eats Alone kenmerkt zich als band met echte doe-het-zelf mentaliteit. 'Henri heeft de website gebouwd met teksten die geschreven zijn door de andere bandleden.', aldus Ron. 'Binnen de band heb je veel andere kwaliteiten nodig wil je het allemaal zelf doen.' Michiel is het eens. 'Je realiseert je dat je dat als band tegenwoordig ook MOET. Je moet een ICT'er in de band hebben, een ontwerper, een publiciteitsman.' Heeft iemand in de band ook een creatieve hand in de visuele presentatie? Michiel: 'Ja en nee. Bas heeft twee kunstwerken gekocht van een Zweedse kunstenares, Camilla Engman. We hebben haar gevraagd of we haar werk konden gebruiken voor onze artwork. En dat mocht. Het bleek enorm goed te passen bij Rons songteksten en de titel van het album.' Bij de live-show komt het visuele aspect sterk naar voren. Michiel: 'Wij zijn momenteel het decor aan het bouwen voor onze nieuwe show. We zijn allemaal aan het zagen en verven. Het is voor het eerst dat we dit doen.'
Clash
Uiteindelijk gaat het bij Ron en Michiel vooral om de muziek zelf. De eigenwijze gitaarrock van Junior Eats Alone laat zich moeilijk categoriseren. In hun biografie beschrijft de band zichzelf vooral als een live act pur sang. Michiel: 'Het is best wel handig voor platenlabels, media en radiostations om je in een hokje te stoppen. Dat is niet zo makkelijk bij ons. Uiteindelijk komt het erop neer dat het mooie muziek is die je moet waarderen.' Ron vindt het een eer met bepaalde bands vergeleken te worden waar hij zelf naar luistert. 'Alleen kan ik het zelf niet plaatsen. Als we zelf zouden zeggen dat we klinken als een andere band, zou iedereen juist zeggen 'wat een bullshit'. Je kunt het nooit goed doen.' Michiel grinnikt en relativeert verder. 'En de bands waar we dan mee vergeleken worden kun je ook niet in een hokje stoppen.'
A Forest Without Trees klinkt qua instrumentatie weliswaar als een avontuurlijke plaat, de nummers beginnen volgens Michiel met Ron en zijn akoestische gitaar. Ron licht toe: 'Voor de rest is iedereen in de band vrij om de muziek verder in te vullen. Het voordeel is dat de basis hierdoor van begin tot eind vaststaat. Je hebt een behoorlijk houvast en dat werkt voor ons uitstekend.' Ron functioneert in Junior Eats Alone een beetje als de kop van de slang, waarbij de bandleden moeiteloos aansluiten om het proces in beweging te brengen. Dit ongeacht de verschillende muzikale achtergronden binnen de band. Michiel: '(Gitarist Rob Verbakel) en ik zijn wat jonger dan de rest van de bandleden, dus daar zit al een verschil in muzieksmaak. Rob is echt conservatoriumgeschoold, Henri trouwens ook. Ronnie, Rob, (bassist Alex Brittijn) en ik komen van de rauwe, ongeschoolde kant. Wij hebben onze instrumenten zelf leren bespelen. Die clash kun je in onze muziek wel horen denk ik.'
Ron: 'Ik denk dat we muzikaal meer naar elkaar toe gegroeid zijn. Het eerste album is geschreven in een periode van vier, vijf jaar. Je hoort het heel erg terug: er zit niet echt een duidelijke lijn in. De liedjes op A Forest Without Trees, waar we als band in totaal twee en een half jaar aan werkten, zijn binnen een half jaar max geschreven. Michiel en Rob waren bij het eerste album er nog niet bij.' Ron ziet de mogelijkheid om veel materiaal op Love Will Slow Me Down in de huidige zeskoppige bezetting anders in te vullen. 'Als je acht, negen nummers pakt en opnieuw opneemt kun je er waarschijnlijk een ander album van maken. Dat vind ik mooi aan muziek…dat liedjes door kunnen groeien. Dan bedoel ik niet, krankzinnig op zoek gaan naar verbeteringen. Het is mooi als het nummer af is, maar tegelijkertijd een bepaalde groei doormaakt. Er zijn nummers van het eerste album die ik graag opnieuw op zou willen nemen.'
Omnichord
Op iTunes stond het elektronisch getinte nummer “Piece By Piece” eerst vermeld onder Rons eigen naam in plaats van Junior Eats Alone. Volgens Michiel en Ron is dit mogelijk per ongeluk gebeurd. Ron vertelt dat het uiteindelijk het idee van Bas was om “Piece By Piece” op A Forest Without Trees uit te brengen. Ron: 'Ik heb het nummer tussendoor opgenomen. Het instrument dat je op het nummer hoort, de omnichord, heeft Bas ooit gekocht. Ik mocht hem een avondje lenen onder voorwaarde dat ik er een liedje mee maakte. Dat heb ik dus gedaan.'
Ron verklaart dat hij zichzelf graag beperkingen oplegt om zo productief mogelijk te blijven. 'Wij oefenen altijd op zaterdagavond. Dan heb ik ongeveer vijf of zes uur in de oefenruimte voor mezelf. Dan ga ik een akoestische partij inspelen, maar mag ik er maar een kwartier over nadenken.' Michiel: 'Zes avonden per week is Ron bezig met inzingen, speelt hij lijntjes in en neemt hij dingen op. De volgende dag gooit hij alles weg en begint hij weer opnieuw. En dat doet hij een jaar lang. Ondertussen kom ik af en toe langs, komt Rob langs…alle muzikanten komen regelmatig langs. Maar hij blijft daar, hij woont daar gewoon het hele jaar. Bas is trouwens ook vaak aanwezig om op te nemen. Er zijn niet zo veel bands die het op deze manier doen. Het is namelijk zo inefficiënt als de pest.'
Volgens Ron verschillen de liedjes in het begin dusdanig weinig van elkaar. Pas nadat de hele band zijn ideetjes uitwerkt ontstaan er tussen de nummers onderling verschillen. 'De liedjes zijn helemaal anders geworden qua tekst, qua melodie. En dat is ook het mooie', meent hij. 'Ik wilde een keer een album maken van slechts één nummer. Van een nummer kun je een principe honderd liedjes maken. Dat is wat iedereen uiteindelijk doet. Daarom zegt men, 'alles is al gedaan.' Dat is natuurlijk een beetje bullshit, want je kunt gewoon heel veel doen met heel weinig.'