Op een reünie van Dire Straits hoeven we niet meer te rekenen. Mark Knopfler heeft geen zin meer in dat gedoe. En laten we eerlijk zijn, hij is inmiddels ook te oud om nog met een zweetband om zijn kop Sultans of Swing te spelen. Nee, ik vermoed dat Knopfler liever oud wordt zoals een van zijn helden: JJ Cale. Zo af en toe een plaatje uitbrengen, wat toeren en dan weer lekker thuis zitten. Het hoeft allemaal niet meer. En dat lijkt ook een beetje de teneur op Privateering, de nieuwe plaat van Mark Knopfler. Lekker een beetje nummers schrijven en daar in de studio een arrangementje om heen bouwen. Soms een bluesje, soms wat Keltische invloeden en soms gewoon Mark Knopfler. De bluesjes zijn onberispelijk, maar Knopfler lijkt soms net te Engels om het genre echt naar zich toe te trekken. Dat gaat met de Keltische nummers al wat beter, maar het zit allemaal net iets teveel dicht gesmeerd met tierelantijntjes. En er staan er nogal wat op dit dubbelalbum. Maar het wordt pas echt goed op een nummer als “Go, Love”. Knopfler, in een kleine bezetting en met zijn fenomale gitaarspel op de Strat. Dan is het meteen meer blues dan alle andere bluesjes bij elkaar. Het nummer is kleiner dan dat hij ooit met Dire Straits had kunnen spelen, maar van typische old skool Knopflersignatuur. Privateering is ondanks alles een van de betere soloplaten van Knopfler, het heeft iets aangenaam behaaglijks, maar het doet blijven verlangen naar een kale Knopflerplaat: bas, drum, een beetje piano en Knopfler met zijn Strat. Misschien moest hij toch maar eens met JJ Cale gaan babbelen…
mij=Mercury
Grappig, de Humo-recensie van de eerste Dire Straits plaat uit 1978 vergeleek Dire Straits met, jawel, J.J. Cale.
In de VS is deze niet te krijgen: http://ultimateclassicrock.com/mark-knopfler-privateering-no-us-release/
@Jasper, dat ligt er ook wel heel dik bovenop als je het werk van JJ Cale kent. Later nam Knopfler meer afstand met dramatisch dieptepunt Brother in Arms….
Ewie: wat mij bijbleef is het feit dat Knopfler vanaf het begin tot nu nog steeds vergelijkingen met Cale niet kan mijden. Maarja, het meer rootsy Dire Straits-materiaal vind ik nog altijd zijn beste werk.
Grappig, de Humo-recensie van de eerste Dire Straits plaat uit 1978 vergeleek Dire Straits met, jawel, J.J. Cale.
In de VS is deze niet te krijgen: http://ultimateclassicrock.com/mark-knopfler-privateering-no-us-release/
@Jasper, dat ligt er ook wel heel dik bovenop als je het werk van JJ Cale kent. Later nam Knopfler meer afstand met dramatisch dieptepunt Brother in Arms….
Ewie: wat mij bijbleef is het feit dat Knopfler vanaf het begin tot nu nog steeds vergelijkingen met Cale niet kan mijden. Maarja, het meer rootsy Dire Straits-materiaal vind ik nog altijd zijn beste werk.
Toch wel fijn dat Knopfler hier meeleest. Op de voorgaande recensie vroeg ik om meer blues 😉